Kazimierz Kazimierczak, znany jako wybitny polski inżynier, urodził się 31 stycznia 1880 roku w Łodzi. Jego życie, pełne pasji do inżynierii i lotnictwa, zakończyło się 2 lipca 1946 roku w Rio de Janeiro.
W okresie międzywojennym, Kazimierz był kluczowym organizator polskiej produkcji lotniczej, co miało ogromne znaczenie dla rozwoju tej branży w Polsce. Jego działania przyczyniły się do znacznego postępu w dziedzinie inżynierii lotniczej w kraju.
Życiorys
Kazimierz Kazimierczak był synem Walentego, który pracował jako maszynista kotłów parowych w zakładach Karola Wilhelma Scheiblera w Łodzi, a jego matka nosiła nazwisko Mądre. Początkowe etapy edukacji Kazimierza miały miejsce w szkole przyfabrycznej Zakładów Karola Scheiblera w Łodzi, na Księżym Młynie. Po jej ukończeniu rozpoczął pracę w tychże zakładach, jednocześnie kontynuując naukę w szkole niedzielnej i wieczorowej. W okresie rewolucji 1905 roku został aresztowany i uwięziony razem z ojcem i bratem w Pawiaku. Po zwolnieniu za kaucją Kazimierz wyjechał z terenu zaboru rosyjskiego do Francji, gdzie podjął pracę jako mechanik.
Podczas pobytu w Paryżu, zaczął systematycznie pogłębiać swoją wiedzę techniczną, co pozwoliło mu awansować na coraz to bardziej odpowiedzialne stanowiska. Ukończył politechnikę w Grenoble, zdobywając dyplom inżyniera. W 1914 roku, w obliczu I wojny światowej, zgłosił się ochotniczo do armii francuskiej i zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej, będąc jednym z Rueilczyków, którzy zostali wcieleni do 3 Pułku Cudzoziemskiego, biorąc aktywny udział w walkach w rejonie Reims. Jego odwaga została nagrodzona odznaczeniem Orderu Legii Honorowej.
W marcu 1920 roku Kazimierz wrócił do Polski, gdzie wkrótce został mianowany kierownikiem organizacji produkcji w fabryce samolotów Zakłady Mechaniczne E. Plage i T. Laśkiewicz w Lublinie, której współwłaścicielem był również łodzianin Kazimierz Arkuszewski. Niestety, współpraca z dyrekcją nie układała się najlepiej, ponieważ nie akceptowali oni jego innowacyjnych propozycji dotyczących organizacji produkcji, co skutkowało jego powrotem do Francji w 1922 roku.
Kazimierz kontynuował karierę w przemyśle motoryzacyjnym, pracując w zakładach Renault, a następnie w latach 1925–1934 jako dyrektor techniczny w zakładach Citroena. W 1934 roku znów wrócił do kraju, gdzie objął funkcję dyrektora naczelnego Państwowych Zakładów Lotniczych (PZL). Jego bogate doświadczenie zdobyte w nowoczesnych fabrykach sprawiło, że był idealnym kandydatem do kierowania nowo wybudowaną Wytwórnią Płatowców Nr 1 na Okęciu-Paluchu w Warszawie. To w tej wytwórni rozpoczęto seryjną produkcję takich samolotów jak PZL P.11c, PZL.23 Karaś oraz PZL.37 Łoś. Sposoby produkcji samolotów wywoływały znaczące zainteresowanie zagranicznych specjalistów, w tym również brytyjskiego przemysłu lotniczego.
Dzięki połączeniu Państwowych Zakładów Lotniczych wytwórni płatowców w Lublinie (LWS) i Białej Podlaskiej (PWS), a także budowie zakładów w Mielcu, Kazimierz pełnił funkcję dyrektora naczelnego wszystkich zakładów płatowcowych PZL. W latach 1934–1939 był również doradcą technicznym w warszawskich zakładach „Lilpop, Rau i Loewenstein”, gdzie produkowano m.in. wagony tramwajowe.
W obliczu wybuchu II wojny światowej w 1939 roku Kazimierz zorganizował ewakuację kadry technicznej PZL na granicę z Rumunią. Przez następne trzy lata przebywał w ZSRR, gdzie w 1940 roku został osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu. W kolejnych latach pracował w Buzułuku, Taszkencie, a w 1942 roku dotarł do Samarkandy. Tam zintensyfikował działania na rzecz ewakuacji polskiej ludności cywilnej przy wsparciu oddziałów gen. Władysława Andersa. We wrześniu 1942 roku opuścił ZSRR, kierując się ku Afryce, gdzie przez dwa lata jako delegat Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej organizował pomoc dla około 20 000 polskich uchodźców w Kenii, Tanganice, Ugandzie, Rodezji i Kongo.
Po wojnie Kazimierz osiedlił się w Anglii, a następnie emigrował do Brazylii, gdzie uruchomił fabrykę rowerów oraz produkcję okien i drzwi metalowych w Rio de Janeiro. Niestety, jego życie zakończyło się nagle na skutek problemów z sercem, a pamięć o nim trwa, ponieważ został pochowany na cmentarzu São João Batista.
Ordery i odznaczenia
Kazimierz Kazimierczak, w ciągu swojego życia, został uhonorowany wieloma odznaczeniami, które odzwierciedlają jego zasługi i osiągnięcia.
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1937 roku,
- Kawaler Orderu Legii Honorowej z Francji.
Przypisy
- Gabriel Garçon: BAJOŃCZYCY - LES BAYONNAIS Volontaires Polonais dans la Légion Etrangère 1914-1915. Bouvignies: Nord Avril, 2917, s. 48-49. ISBN 978-2-36790-083-4.
- Majewski 2009, s. 261.
- Majewski 2006, s. 135, 214.
- Majewski 2006, s. 27.
- Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 70. ISBN 83-85015-66-3.
- Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl, s. 14. [dostęp 20.11.2015 r.]
- M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”.
- Skrzydlata Polska, 22.1970, s. 7.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Boris Czertok | Jerzy Lanzendoerfer | Oskar Gross | Andrzej Nawrocki | Stanisław Miller (profesor) | Andrzej Koziarski | Ireneusz Zbiciński | Jerzy Komorowski (harcmistrz) | Stefan Zand (inżynier) | Janusz Kajrunajtys | Adam Dąbrowski (inżynier) | Artur Baniewicz | Alfons Fischer | Marek Zieliński (inżynier) | Janusz Staliński | Stanisław Maciaszczyk | Stefan Brzeziński (inżynier) | Robert Sobański | Jan Kopciowski | Piotr KuroczyńskiOceń: Kazimierz Kazimierczak