Stanisław Kwiryn Miller, urodzony 30 marca 1880 roku w Łodzi, a zmarły 13 sierpnia 1925 roku w Rudce, to wyróżniający się polski inżynier budownictwa, który zdobył uznanie jako specjalista w dziedzinie statyki budowli.
Jego wkład w rozwój tej dziedziny jest nieoceniony, a jednym z najważniejszych osiągnięć była praca jako profesor nadzwyczajny na Politechnice Warszawskiej, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem z przyszłymi inżynierami.
Życiorys
Pochodzący z rodziny kolejarskiej, Stanisław Miller przez większość swojego życia zawodowego był związany z budownictwem kolejowym. W 1906 roku zdobył dyplom inżyniera w renomowanym Instytucie Inżynierów Komunikacji znajdującym się w Petersburgu. Po ukończeniu studiów podjął pracę w instytucjach rządowych, które zajmowały się budownictwem komunikacyjnym na obszarze Cesarstwa Rosyjskiego.
Jednym z jego pierwszych zrealizowanych projektów był most prowadzący do twierdzy w Modlinie. Jako projektant mostów w Petersburskim Okręgu Komunikacji, nadzorował prace budowlane, w tym również te prowadzone nad jeziorem Ładoga oraz w Pskowie. Później objął stanowisko w Zarządzie Głównym Towarzystwa Kolei Wschodnio-Chińskiej, gdzie również znacząco przyczynił się do rozwoju infrastruktury komunikacyjnej.
Od 1911 roku Miller poświęcił się również pracy dydaktycznej jako nauczyciel akademicki w Katedrze Mechaniki Teoretycznej Instytutu Politechnicznego w Petersburgu. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, postanowił wrócić do kraju i podjął pracę w Ministerstwie Komunikacji w Warszawie, gdzie miał duży wpływ na powstanie Biura Projektów Mostów Kolejowych.
Od roku 1920 prowadził również zajęcia w nowo utworzonej Katedrze Statyki Budowli na Politechnice Warszawskiej. Jego wykłady cieszyły się dużą popularnością wśród studentów dzięki jego wyjątkowemu sposobowi prowadzenia zajęć oraz umiejętności inspirowania młodych ludzi do samodzielnego myślenia.
Stanisław Miller został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 196-6-4/5), co stanowi symbol jego wkładu w rozwój polskiej inżynierii i edukacji.
Stanowiska
W okresie od 1920 do 1923 roku Stanisław Miller pełnił rolę wykładowcy przedmiotu dotyczącego statyki budowli na Wydziale Inżynierii Budowlanej, który z biegiem lat przekształcił się w Wydział Inżynierii Lądowej, a także na Wydziale Inżynierii Wodnej.
W latach 1921-1922 objął stanowisko kierownika Katedry Statyki Budowli, co świadczy o jego znaczącej roli w rozwijaniu tego obszaru naukowego oraz dydaktycznego.
Ważne publikacje
Stanisław Miller, jako uznany profesor, przyczynił się do rozwoju wiedzy w dziedzinie inżynierii i materiałów sprężystych poprzez swoje wielkie osiągnięcia akademickie. Jego kluczowe publikacje wyróżniają się zarówno tematyką, jak i znaczeniem dla branży.
- O dwóch formach równości prac przygotowanych w zastosowaniu układów sprężystych, Sprawozdania i Prace, Warszawskie Towarzystwo Politechniczne,
- W kwestii projektu Mostu Mikołajewskiego przez Newę,
- Tunele kolei Ussuryjskiej,
- Uwagi nad podstawami teoretycznymi statyczności sprężystej.
Pozostali ludzie w kategorii "Inżynieria i technologie":
Andrzej Koziarski | Ireneusz Zbiciński | Jerzy Komorowski (harcmistrz) | Stefan Zand (inżynier) | Janusz Kajrunajtys | Zdzisław T. Nowicki | Cyprian Kosiński | Tomasz Krysiński | Marceli Galewski | Henryk Hirszenberg | Andrzej Nawrocki | Oskar Gross | Jerzy Lanzendoerfer | Boris Czertok | Kazimierz Kazimierczak | Adam Dąbrowski (inżynier) | Artur Baniewicz | Alfons Fischer | Marek Zieliński (inżynier) | Janusz StalińskiOceń: Stanisław Miller (profesor)