Małgorzata Willaume

---

Życiorys

Małgorzata Willaume, pochodząca z rodziny o bogatej tradycji intelektualnej, była córką świetnego historyka oraz zaangażowanego polityka Juliusza Willaume. Już w dzieciństwie, w wieku zaledwie dwóch lat, jej rodzina przeniosła się do Lublina, gdzie rozwinęła swoje zainteresowania naukowe. Studia z zakresu historii ukończyła na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1973 roku.

Po zdobyciu tytułu magistra, rozpoczęła pracę w Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej. Jej praca doktorska, której obrony dokonała w 1980 roku, nosiła tytuł Stosunki polityczne polsko-rumuńskie w dobie Wiosny Ludów i była prowadzona pod okiem profesora Wiesława Śladkowskiego. W latach osiemdziesiątych, jako stypendystka rządu francuskiego, miała okazję prowadzić badania na temat historycznych powiązań między Polską a Francją w okresie międzywojennym, spędzając czas w Paryżu.

W 1990 roku uzyskała habilitację, a po kolejnych latach, w 2005 roku, tytuł profesora. Przez długi czas, aż do przejścia na emeryturę w 2020 roku, była związana z uczelnią jako wykładowca oraz badacz.

Specjalizując się w historii nowożytnej i współczesnej, Małgorzata Willaume poświęciła się także opracowywaniu dzieł Zygmunta Lubicz-Zaleskiego, wydając dzienniki oraz jego korespondencję. Warto podkreślić, że jest autorką istotnej monografii poświęconej dziejom Rumunii i czynnie uczestniczyła w pracy redakcyjnej w czasopiśmie Dzieje Najnowsze.

Willaume była także członkinią Komisji do Badań Diaspory Polskiej Polskiej Akademii Umiejętności, a także prezydium Komitetu Nauk Historycznych przy Polskiej Akademii Nauk. Angażowała się w działalność zarządu Towarzystwa Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej, gdzie pełniła funkcję kierowniczki Zakładu Historii Powszechnej XIX wieku w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

W 2012 roku dołączyła do prezydium Komitetu Nauk Historycznych PAN oraz współpracowała z lokalnym oddziałem Alliance française oraz Towarzystwem Przyjaźni Polsko-Francuskiej. Dodatkowo, była redaktorem naczelnym sekcji historycznej (sectio F.) w wydawanym przez uczelnię czasopiśmie Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska.

Za swoje osiągnięcia w dziedzinie nauki i edukacji, Małgorzata Willaume została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Ważniejsze publikacje

Małgorzata Willaume, wybitna badaczka, prezentuje szereg istotnych publikacji, które przyczyniły się do zrozumienia zarówno polskiej, jak i rumuńskiej kultury oraz historii. Wśród jej najważniejszych dzieł znajdują się:

• Polacy w Rumunii (1981),
• Drogi do niepodległości: polskie i rumuńskie koncepcje polityczne i ich realizacja w latach 1837–1849 (1984),
• Humaniści polscy nad Sekwaną w latach 1919–1939: o polsko-francuskich kontaktach w dziedzinie nauk humanistycznych (1989),
• Polska obecność w kulturze Francji: XVIII–XX wiek (do 1939 r.) (1991, wraz z Wiesławem Śladkowskim i Stanisławem Wiśniewskim),
• Rumunia (2004),
• Nowe kraje Unii Europejskiej – Bułgaria, Rumunia (2007, wraz z Adamem Koseskim).

Każda z tych publikacji odzwierciedla nie tylko bogactwo tematyczne, ale również głęboką analizę kontekstów kulturalnych i politycznych, jakie kształtowały te dwa kraje oraz ich wzajemne relacje.

---

Oceń: Małgorzata Willaume

---