Tadeusz Mencel, który przyszedł na świat 6 sierpnia 1912 roku w Łodzi, był uznawanym autorytetem w dziedzinie historii. W trakcie swojej kariery, która obejmowała wiele fascynujących lat, Mencel nie tylko pasjonował się badaniem przeszłości, ale także pełnił rolę archiwisty, co pozwalało mu na dogłębne zrozumienie i analizę historycznych dokumentów.
Wszystkie jego osiągnięcia w tej dziedzinie były kontynuowane aż do jego śmierci 10 sierpnia 1987 roku, pozostawiając po sobie dziedzictwo wiedzy i pasji dla przyszłych pokoleń badaczy i historyków.
Życiorys
W 1931 roku Tadeusz Mencel ukończył edukację na poziomie średnim, zdając maturę w Gimnazjum Humanistycznym im. M. Kopernika w Łodzi. Następnie kontynuował studia na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie swoją pracą pod tytułem „Sejmy Księstwa Warszawskiego” zdobył tytuł magistra. W 1952 roku uzyskał stopień doktora, broniąc pracy dotyczącej Feliksa Łubieńskiego.
W latach 1938–1939 Mencel pełnił funkcję urzędnika cywilnego, opłacanego z Funduszu Pracy DOK I. Nie był jednak bezpośrednio reported do Wojskowego Biura Historycznego w Warszawie, lecz pracował w Samodzielnym Referacie Zaświadczeń, gdzie zajmował się opracowaniem „Historii wojennej Legionów Polskich”, tom II. Po kampanii wrześniowej w czasie II wojny światowej znalazł się na Węgrzech, a później brał udział w walkach w różnych regionach, w tym we Francji.
W okresie między 1947 a 1953 rokiem Mencel pracował w Archiwum Państwowym w Poznaniu, a następnie, w latach 1953-1954, miał za zadanie organizację Archiwum Państwowego w Zielonej Górze. W latach 1954-1961 sprawował urząd dyrektora Archiwum Państwowego w Lublinie.
W trakcie swojej kariery w archiwach, Tadeusz Mencel aktywnie angażował się w opracowywanie różnych zespołów archiwalnych. Uczył na kursach archiwalnych oraz publikował prace naukowe z dziedziny archiwistyki, w tym artykuły w czasopiśmie „Archeion”. Brał też udział w konferencjach metodycznych organizowanych przez Naczelną Dyrekcję Archiwów Państwowych.
Oprócz działalności w archiwistyce, Mencel był wykładowcą historii nowożytnej oraz archiwistyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Napisał wiele książek, w tym „Galicja Zachodnia 1795-1809. Studium z dziejów ziem polskich zaboru austriackiego po III rozbiorze” (Lublin 1976) i był redaktorem „Dziejów Lubelszczyzny” (Warszawa 1974).
Tadeusz Mencel był aktywnym członkiem towarzystw naukowych oraz rozmaitych organizacji społecznych. W uznaniu jego dorobku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim oraz Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Poza zawodowym życiem, Mencel prowadził życie rodzinne. Był żonaty z Zofią Białosiak i miał dwoje dzieci: córkę Jolantę i syna Andrzeja.
Przypisy
- Paduszek i Rawski 2011 r., s. 77, 92-94.
Pozostali ludzie w kategorii "Nauka i edukacja":
Katarzyna Chałasińska-Macukow | Zbigniew Głuszczak | Rafał Szrajber | Marek Matejun | Andrzej Łuczak | Jadwiga Najdowa | Zbigniew Banaszak | Mariusz Sokołowicz | Sławomir Gawlas | Błażej Feret | Jadwiga Szymczak | Nora Krusze | Janina Doroszewska | Jerzy Axer | Mieczysław Milbrandt | Irena Koberdowa | Ryszard Kluszczyński | Irena Wasiak | Władysława Keniżanka–Olbromska | Halina MordarskaOceń: Tadeusz Mencel (historyk)