Zdzisław Głowacki

---

Życiorys

Zdzisław Głowacki, utalentowany artysta, kształcił się w Państwowym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, gdzie swoje umiejętności malarskie rozwijał pod okiem Antoniego Wippela. W 1938 roku rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, ale z powodu wybuchu II wojny światowej musiał je na pewien czas przerwać.

Po zakończeniu wojny Głowacki wrócił na uczelnię, gdzie w 1947 roku uzyskał dyplom w pracowni znanej prof. Hanny Rudzkiej-Cybisowej. W 1949 roku podjął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, obecnie znanej jako Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego, gdzie pełnił rolę asystenta u Leona Ormezowskiego.

Artysta nie tylko uczył, ale również aktywnie uczestniczył w życiu akademickim, będąc wykładowcą oraz pełniąc funkcje prorektora, a także rektora trzykrotnie w latach 1963–1971. Głowacki był jednym z inicjatorów założenia grupy artystycznej „Piąte Koło” i brał udział w licznych wystawach artystycznych. Wśród nich były Festiwale Sztuk Plastycznych w Sopocie oraz Ogólnopolska Wystawa Młodej Plastyki w Warszawie w 1955 roku, jak również III Wystawa Sztuki Nowoczesnej w Warszawie w 1959 roku, gdzie exhibował m.in. z Teresą Tyszkiewicz.

W ciągu swojej kariery Głowacki był również członkiem Kolegium Rzeczoznawców Ministerstwa Kultury i Sztuki od 1960 roku oraz Komisji Ochrony Dóbr Kultury i Muzeów Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi od 1962 roku. Działał także w Radzie Głównej Szkolnictwa Artystycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki w latach 1966–1968.

Jako członek Związku Polskich Artystów Plastyków od 1955 roku, Głowacki był w Prezydium Zarządu Okręgu Łódzkiego aż do 1983 roku. W 1968 roku wszedł w szeregi PZPR, gdzie przewodził czterem zespołom problemowym Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi oraz pełnił rolę członka Komitetu Łódzkiego oraz Komitetu Dzielnicowego.

Twórczość

Zdzisław Głowacki był artystą uznawanym za barwnego kolorystę, który sprzeciwiał się tendencjom konstruktywistycznym, reprezentowanym przez Władysława Strzemińskiego, jednego z założycieli PWSSP w Łodzi. Jego twórczość, uważana za czołowe osiągnięcie socrealizmu, obejmuje wiele realistycznych portretów polskich oraz zagranicznych działaczy komunistycznych, takich jak Julian Marchlewski, Róża Luksemburg, Franciszek Jóźwiak czy Józef Stalin, a także liczne, propagandowe sceny zbiorowe, w których pojawiają się postaci takie jak Włodzimierz Lenin czy Feliks Dzierżyński.

Jednakże jego artystyczna wizja zaczęła ewoluować po podróży do Włoch w drugiej połowie lat 50-tych. Głowacki stopniowo wycofywał się z utartych norm socrealizmu, kierując swoją uwagę ku koncepcji taszystowskiej. W miarę upływu czasu jego prace zaczęły przybierać elementy faktury, co prowadziło do poszukiwań coraz bardziej złożonej struktury formy artystycznej.

W 1967 roku, w towarzystwie Tadeusza Śliwińskiego, Tadeusza Wolańskiego oraz Tomasza Jaśkiewicza, uczestniczył w III Sympozjum „Złotego Grona” w Zielonej Górze, gdzie ich wspólna instalacja została przyjęta z ogromnym uznaniem przez przedstawicieli nowej sztuki. Pomimo tego, że Głowacki eksperymentował z różnymi kierunkami, nie zaprzestał tworzenia portretów, które wciąż były obecne w jego dorobku.

Prace artysty miały swoje miejsce zarówno na wystawach indywidualnych, jak i zbiorowych, które odbywały się w Polsce (1956, 1957, 1958, 1963, 1969, 1980 w Łodzi oraz w 1962 w Warszawie) oraz za granicą (Segedyn, Karl-Marx-Stadt). Swoje obrazy zaprezentował w około stu wystawach malarstwa w kraju i za granicą, w takich miejscach jak Berlin, Mińsk, Kijów, Dania czy Holandia.

Wielu z jego dzieł można odnaleźć w renomowanych zbiorach, takich jak Muzeum Narodowe w Warszawie, Muzeum Narodowe Szczecinie, Muzeum Sztuki w Łodzi oraz Muzeum Historii Miasta Łodzi. Ponadto, jego prace znajdują się w kolekcjach prywatnych, zarówno w kraju, jak i zagranicą.

Nagrody i odznaczenia

W trakcie swojej kariery Zdzisław Głowacki zdobył szereg wyróżnień i odznaczeń, które świadczą o jego osiągnięciach i zaangażowaniu w życie publiczne oraz kulturalne. Poniżej prezentujemy główne nagrody, które przyznano mu w różnych latach:

• Nagroda miasta Łodzi, przyznana w 1955 roku,
• Międzynarodowa Nagroda Młodzieży i Studentów, również z 1955 roku,
• Nagroda resortowa, zdobyta w 1968 roku,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej, przyznany w 1955 roku,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”.

Wszystkie te odznaczenia podkreślają nie tylko jego talent, ale również znaczenie działań Głowackiego w dążeniu do budowy i rozwoju polskiej kultury oraz edukacji.

---

Oceń: Zdzisław Głowacki

---