Sala Neoplastyczna

W swojej pierwotnej formie, Sala Neoplastyczna, będąca realizacją idei przedstawionych w jego pracy Kompozycja przestrzeni, była miejscem wystawowym, gdzie prezentowano kolekcję awangardowych dzieł sztuki zgromadzoną w latach 30. XX wieku przez grupę „a.r.”. Niestety, sala przetrwała jedynie do 1950 roku, kiedy to została przemalowana, co skutkowało przeniesieniem wszystkich zgromadzonych dzieł do magazynów, gdyż ich stylistyka nie odpowiadała założeniom realnego socjalizmu.

Nowe życie Sali Neoplastycznej nastało w 1960 roku, kiedy to Bolesław Utkin, uczeń Strzemińskiego, przystąpił do jej rekonstrukcji na podstawie ówczesnych zdjęć. Dzięki temu ponownie zyskała na wartości, gdyż znalazły się w niej rzeźby Katarzyny Kobro, obrazy Henryka Stażewskiego oraz prace Theo van Doesburga. Utkin zrealizował również tzw. małą Salę Neoplastyczną, w której umieścił dzieła Strzemińskiego.

W 2010 roku sala została otwarta dla szerszej publiczności jako Sala Neoplastyczna. Kompozycja otwarta. W ramach tego projektu w przyległych pomieszczeniach prezentowane są dzieła współczesnych artystów, którzy podejmują dialog z ideami Strzemińskiego oraz dziedzictwem awangardy. Taki model wystawienniczy uczynił Salę Neoplastyczną istotnym punktem odniesienia dla wielu twórców.

Współczesne dzieła, które dialogują z przestrzenią Sali Neoplastycznej, to m.in. prace Daniela Burena, Magdaleny Fernandez, Igora Krenza, Grzegorza Sztwiertni, Jarosława Flicińskiego, Elżbiety Jabłońskiej, Julity Wójcik, Moniki Sosnowskiej, Nairy Baghramian, Arriaga, Grupy Twożywo, a także Liam Gillick i Celine Condorelli.