Genowefa Lichocińska


Genowefa Lichocińska, urodzona 2 grudnia 1915 roku w Łodzi, była osobą niezwykle wpływową w swoim środowisku. Zmarła 10 sierpnia 1995 roku, również w Łodzi. Była nie tylko nauczycielką, ale także aktywną działaczką turystyczną, która na stałe wpisała się w historię lokalnych inicjatyw.

Po II wojnie światowej, wbrew ówczesnym normom społecznym, stała się jedyną kobietą w Łódzkim Oddziale Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Jej wkład w rozwój turystyki oraz działalności tego towarzystwa był niezaprzeczalny, co czyni ją znaczącą postacią w historii łódzkiej turystyki.

Nauka i praca zawodowa

Genowefa Lichocińska przyszła na świat w Łodzi, gdzie w 1936 roku zdobyła dyplom ukończenia gimnazjum. W 1937 roku podjęła pracę jako nauczycielka w Grodnie, jednakże wkrótce po tym zdecydowała się wrócić do Łodzi, gdzie kontynuowała swoją karierę edukacyjną.

W okresie II wojny światowej, od 1939 do 1945 roku, Lichocińska zaangażowała się w tajne nauczanie w Łodzi, co stanowiło ważną formę oporu przeciwko hitlerowskiej okupacji i miało na celu edukację dzieci i młodzieży w tamtych trudnych czasach.

Po zakończeniu wojny, Genowefa Lichocińska pracowała jako nauczycielka aż do momentu przejścia na emeryturę, pozostawiając po sobie ślad w historycznej tkance społeczności edukacyjnej Łodzi.

Działalność pozazawodowa

W roku 1937 Genowefa Lichocińska dołączyła do Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Grodnie. Po zakończeniu działań wojennych, aktywnie przyczyniła się do odbudowy Łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, będąc jedyną kobietą w tym zespole.

W grudniu 1950 roku, na zjeździe połączeniowym, Polskie Towarzystwo Tatrzańskie oraz Polskie Towarzystwo Krajoznawcze w Warszawie zjednoczyły siły, tworząc nowe Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Połączenie tych dwóch instytucji w Łodzi miało miejsce w marcu 1951 roku, a na zebraniu połączeniowym Genowefa Lichocińska objęła funkcję w Zarządzie Łódzkiego Okręgu Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego.

Po utworzeniu Oddziału Łódzkiego PTTK, związała się z tym Stowarzyszeniem, zajmując się jednocześnie pracą w Zarządzie Okręgu PTTK oraz w jego poszczególnych komisjach. Genowefa Lichocińska pozostawała związana z PTTK przez całe życie, a w ostatnich latach działalności pełniła rolę w Klubie Seniora Oddziału Łódzkiego PTTK.

Przez lata aktywnie eksplorowała malownicze tereny Gór Świętokrzyskich, Sudetów, Bieszczad oraz Tatr. W 1953 roku zdobyła Dużą Złotą Odznakę GOT (Górska Odznaka Turystyczna PTTK) oraz została pierwszą kobietą w Łodzi, która zdobyła status przodownika GOT (numer leg. 448) i z czasem otrzymała tytuł Honorowego Przodownika GOT.

Genowefa pełniła funkcję pierwszej przewodniczącej w Komisji Turystyki Górskiej Okręgu Łódzkiego PTTK, a także była członkiem Zarządu Głównego PTTK oraz Głównej Komisji Rewizyjnej PTTK.

W 1951 roku zainicjowała organizację pierwszych w Łodzi, a także w kraju, górskich obozów wędrownych, które były współorganizowane przez Okręg Łódzki PTTK i Fundusz Wczasów Pracowniczych. Inne ośrodki zaczęły organizować podobne obozy od 1952 roku, czerpiąc z doświadczeń łódzkich.

W 1954 roku, zorganizowała pierwszą po wojnie wycieczkę dla łodzian do Gór Świętokrzyskich, a w 1955 roku – pierwszą wycieczkę w Bieszczady po zakończeniu wojny.

Odznaczenia

Genowefa Lichocińska zdobyła wielu prestiżowych odznaczeń, w tym Złotą Honorową Odznakę PTTK oraz Odznakę im. Jana Czeraszkiewicza. Jej zaangażowanie w działalność organizacyjną zostało docenione przez społeczność.

Przez ostatnie kilkanaście lat swojego życia mieszkała w Domu Złotej Jesieni, który znajduje się przy ulicy M. Ćwiklińskiej na Widzewie-Wschodzie. Był to okres, w którym mogła cieszyć się spokojem i opieką.

Niestety, 10 sierpnia 1995 roku zmarła w tym miejscu. Jej ostatnie miejsce spoczynku to pobliski cmentarz katolicki na Zarzewie w Łodzi, gdzie została pochowana.


Oceń: Genowefa Lichocińska

Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:13