Janina Strzelecka

Janina rozpoczęła swoją edukację w łódzkim gimnazjum, a w trakcie swojej młodości wzięła udział w strajku szkolnym w 1905 roku. Po ukończeniu pensji Pauliny Hewelke w Warszawie, uzyskała maturę jako eksternistka w rządowym gimnazjum w stolicy i zdobyła uprawnienia nauczycielskie. Jej dalsza edukacja obejmowała studia z zakresu filologii i historii na uniwersytecie w Wiedniu oraz Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od 1911 roku Janina Strzelecka pracowała jako nauczycielka historii i języka francuskiego w różnych szkołach średnich w Łodzi, w tym w szkole handlowej oraz w gimnazjum imienia E. Orzeszkowej. Wykładała także historię w łódzkim uniwersytecie powszechnym. W wolnym czasie angażowała się w działalność kulturalną i oświatową, co z pewnością świadczy o jej pasji do edukacji i wspierania młodego pokolenia.

W 1920 roku, po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Janina osiedliła się w Warszawie. Wychowywała młodzież jako nauczycielka języka polskiego w II miejskiej szkole rzemieślniczej przez dekadę, prowadząc również sekcję kulturalno-oświatową Rodziny Wojskowej. Jako współzałożycielka Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet, była częścią pierwszego Zarządu Głównego tej organizacji oraz regularnie współpracowała z organem ZPOK, publikując artykuły z zakresu problematyki społecznej i kulturalnej w takich czasopismach jak „Kurier Poranny”, „Głos Prawdy”, „Bluszcz” czy „Ekspres Poranny”.

Janina Strzelecka odegrała kluczową rolę w polskim teatrze dziecięcym. W latach 1928–1933 pełniła funkcję dyrektorki Teatru dla dzieci „Jaskółka”, który powstał z jej inicjatywy oraz Haliną Starską. Teatr ten, finansowany przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, stał się częścią ZPOK i zyskał prestiżowy status, ponieważ oferował liczne przedstawienia w Pomarańczarni w Łazienkach. Wśród reżyserów, którzy współpracowali z teatrem, byli profesjonalni twórcy tacy jak Halina Gallowa oraz Jerzy Ronard Bujański; scenografię przygotowywał natomiast Iwo Gall.

Teatr cieszył się uznaniem, a na jego scenie występowały młode talenty, a także uznani artyści, tacy jak Irena Solska. W 1932 roku Janina objęła także dyrekcję efemerycznego Teatru dla Wszystkich, a w 1935 roku założyła Towarzystwo Przyjaciół Teatru dla Dzieci. W latach 1934-1937 kierowała sekcją kultury w Zarządzie Miasta Stołecznego Warszawy, a jej działalność obejmowała również prelekcje w Polskim Radiu.

W życiu osobistym Janina zmarła w sanatorium Jerzego Czopa w Jaworzu, a jej ostatnie chwile upłynęły w spokoju. Na cmentarzu Powązkowskim (kw. 119—II) odbył się jej pogrzeb, w trakcie którego przemawiał prezydent Warszawy, Stefan Starzyński. Jej osiągnięcia w dziedzinie edukacji i kultury pozostają do dziś inspiracją dla wielu pokoleń.