Janusz Maciejewski

Jego edukacyjną ścieżkę rozpoczął na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie miał zaszczyt uczyć się pod okiem jednego z cenionych wykładowców, Zdzisława Skwarczyńskiego. Już w 1951 roku zadebiutował swoimi pierwszymi pracami, które koncentrowały się na historii literatury oraz tekstami krytycznymi publikowanymi w tygodniku „Wieś”.

Karierę zawodową kontynuował na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie jednak w 1968 roku po wydarzeniach marcowych został odsunięty od zajęć dydaktycznych. Poszukując nowych możliwości, w 1969 roku dołączył do zespołu Instytutu Badań Literackich PAN, co stanowiło ważny etap w jego karierze.

Po powrocie na Uniwersytet Warszawski w 1981 roku, Maciejewski pracował w Instytucie Literatury Polskiej, aż do przejścia na emeryturę w 2000 roku. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych, co stanowiło ukoronowanie jego osiągnięć akademickich.

Janusz Maciejewski był aktywnym członkiem polskiego PEN-Clubu; pełnił rolę prezesa w latach 1999–2001. Jego zasługi w dziedzinie kultury doceniono w 2007 roku, kiedy to otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Warto również zaznaczyć, że Maciejewski był współtwórcą powojennego odrodzenia polskiego wolnomularstwa. Jako Mistrz Loży Matki „Kopernik” był kilkakrotnie wybierany na jej czcigodnego, a w latach 1994-1999 sprawował funkcję wielkiego mistrza oraz później honorowego wielkiego mistrza Wielkiej Loży Narodowej Polski.

Na zakończenie jego życiowej drogi, Janusz Maciejewski został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 39, grób 60). Jego wkład w polską literaturę i kulturę pozostanie w pamięci wielu pokoleń.