Jan Niewieczerzał, urodzony 23 kwietnia 1914 roku w Łodzi, a zmarły 7 listopada 1981 roku w Warszawie, był niezapomnianą postacią polskiego życia religijnego i ekumenicznego. Jako duchowny ewangelicko-reformowany, pełnił istotną rolę w sprawach związanych z Kościołem i religią.
Niewieczerzał był superintendentem generalnym Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Rzeczypospolitej Polskiej, co wiązało się z tytułem biskupa, a także z aktywnym uczestnictwem w działaniach ekumenicznych. Jego wpływ na życie wspólnoty był znaczny, a w szczególności jako prezes Polskiej Rady Ekumenicznej, gdzie promował dialog między wyznaniami.
W trakcie swojej kariery, Jan Niewieczerzał był również wykładowcą w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, gdzie dzielił się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodymi adeptami teologii, kształtując przyszłe pokolenia duchownych i liderów religijnych.
Młodość
Jan Niewieczerzał wywodził się z rodziny, w której tradycja związana z kantorstwem oraz kaznodziejstwem świeckim była silnie zakorzeniona. Jego przodkowie pełnili te funkcje w kalwińskich parafiach, znajdujących się w Kucowie oraz Łodzi. W młodości Jan uczęszczał do gimnazjum w Pabianicach, gdzie zdobywał podstawowe wykształcenie.
Po ukończeniu nauki w gimnazjum zdecydował się na kontynuację edukacji w zakresie teologii, zapisując się na Wydział Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Jego studia jednak nie trwały długo, ponieważ nastąpił wybuch wojny, który zaniemógł jego plany akademickie.
Działalność kościelna
W 1940 roku Jan Niewieczerzał został diakonem w parafii Kościoła Ewangelicko-Reformowanego z siedzibą w Warszawie. Po tragicznych wydarzeniach związanych z klęską powstania warszawskiego, postanowił opuścić stolicę i udał się do Czechosłowacji, gdzie objął stanowisko proboszcza w tamtejszej parafii ewangelickiej, mieszczącej się w Pisanowie.
W 1948 roku wrócił na stałe do Polski, a cztery lata później, w 1952 roku, został proboszczem warszawskiej parafii reformowanej. Pełnił tę funkcję z oddaniem aż do 1978 roku. Po zmarłym Kazimierzu Ostachiewiczu, który zszedł z tego świata w 1952 roku, przejął przewodnictwo w Kościele Ewangelicko-Reformowanym w Rzeczypospolitej Polskiej, obejmując urząd superintendentem generalnym.
W 1957 roku przyczynił się do reaktywacji miesięcznika „Jednota”, nadając mu ekumeniczny charakter. Do 1969 roku pełnił obowiązki redaktora naczelnego tego ważnego czasopisma.
Działalność ekumeniczna
Jan Niewieczerzał, znany ze swojej zaangażowanej działalności, od 1960 roku przez pięć kolejnych kadencji pełnił funkcję prezesa Polskiej Rady Ekumenicznej. W swojej roli wspierał dialog i współpracę pomiędzy różnymi wyznaniami, co miało znaczący wpływ na ekumeniczne relacje w Polsce, aż do 1975 roku.
Działalność akademicka
Od 1970 roku Jan Niewieczerzał prowadził wykłady z zakresu teologii na Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Jego znaczący wkład w rozwój kalwinizmu oraz ruchu ekumenicznego został dostrzegany również poza granicami Polski. W 1967 roku uhonorowano go tytułem doktoratu honoris causa Wydziału Teologii Ewangelickiej im. Jana Amosa Komenskiego w Pradze.
Miejsce spoczynku
Jan Niewieczerzał znalazł swój ostatni spoczynek na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie, w kwaterze oznaczonej numerem H-7-4.
Przypisy
- śp. Jan Niewieczerzał
- a b c d e f g Niewieczerzał Jan ks., [w:] JanJ. Szturc JanJ., Ewangelicy w Polsce. Słownik biograficzny XVI-XX w., Bielsko-Biała: Wydawnictwo Augustana, 1998 r., s. 217, ISBN 83-85970-50-9, OCLC 835742676.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Zygmunt Hajduk | Tadeusz Sieczka | Stanisława Leszczyńska | Krzysztof Leśniewski | Waldemar Preiss (1908–1973) | Walter Jagucki | Henryk Hawryszczak | Semko Koroza | Julius Dietrich | Stanisław Simon | Adam Lepa | Aleksander Falzmann | Jerzy Koperek | Alfred Hauptman | Władysław Lewandowicz | Piotr Turek (duchowny) | Michał Koktysz | Tomasz Gałkowski | Waldemar Gutsche | Waldemar SondkaOceń: Jan Niewieczerzał