Lech Włodzimierz Bogusławski

Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939, gdzie jako jeden z najmłodszych podoficerów 321 pułku piechoty, mając zaledwie 16 lat, walczył w obronie Warszawy. Jego oddział brał udział w intensywnych akcjach na Saskiej Kępie, Grochowie oraz Utracie. Lech był wcielony do batalionu majora Czechowskiego, a dowodzony był przez porucznika Milczyńskiego.

Pochodził z rodziny o długich tradycjach; jego matka, Stanisława z Prus-Cygańskich, i ojciec, Kazimierz Bogusławski, dyrektor banku, oraz przodkowie, wywodzący się od Andrzeja Ścibor-Bogusławskiego h. Ostoja, wicepodkomorzego łęczyckiego i sieradzkiego, stanowili ważny element jego tożsamości.

Po zakończeniu kariery wojskowej, od 1951 roku, Lech Włodzimierz Bogusławski związał się z przemysłem papierniczym. Pełnił funkcję dyrektora technicznego w Zakładach Celulozowo-Papierniczych we Włocławku w latach 1961–1968, a później jako naczelnik Wydziału Produkcji w Zjednoczeniu Przemysłu Papierniczego w Łodzi w latach 1969–1972. Od 1973 do 1982 roku był Głównym Specjalistą w Biurze Studiów i Projektów Przemysłu Papierniczego, a jego wkład w rozwój branży papierniczej był nie do przecenienia.

W sferze społecznej aktywnie działał w organizacjach, pełniąc rolę sekretarza generalnego Stowarzyszenia Papierników Polskich w latach 1974–1982. Był również członkiem Rady Głównej NOT, gdzie piastował funkcję skarbnika od 1974 do 2000 roku.

Prywatnie, Lech Bogusławski dzielił życie z dr Krystyną Matuszkiewicz, a ich małżeństwo przyniosło im córkę – dr Joannę Kozłowską. Jego życie i osiągnięcia stanowią cenny wkład w historię zarówno wojskowości, jak i przemysłu papierniczego w Polsce.