Stanisław Kempiński

Był synem łódzkiego kupca Izydora Kempińskiego oraz Franciszki z domu Gros. Od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie naukami ścisłymi, co zaowocowało jego edukacją w 1888 roku. Ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, co stanowiło solidną podstawę dla jego przyszłej kariery.

W 1891 roku rozpoczął studia na wydziale chemicznym politechniki w Zurychu, a następnie kontynuował kształcenie na Sorbonie, gdzie dzięki monitoringowi znanych profesorów, takich jak L. Pasteur i C. Friedla, uzyskał tytuł doktora. Jego spektrum doświadczeń obejmowało pracę w paryskim laboratorium Friedla, co dodatkowo wzbogaciło jego wiedzę praktyczną i teoretyczną.

Po powrocie do Łodzi, Kempiński znalazł zatrudnienie jako chemik kolorysta w fabryce tkanin bawełnianych Spółki Akcyjnej Szaji Rosenblatta. Jego kariera przyspieszyła, gdy wkrótce wyjechał do Frankfurtu nad Menem, gdzie objął kierownicze stanowisko w jednej z czołowych fabryk barwników anilinowych, prowadzonej przez Leopolda Cosella.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, zdecydował się na powrót do kraju, osiedlając się w Łodzi, gdzie objął stanowisko dyrektora Państwowego Zakładu Badania Żywności i Przedmiotów Użytku. To instytucja powstała z wyodrębnionego 14 listopada 1918 roku Instytutu Higienicznego, który wcześniej zainicjowany został przez okupacyjne władze niemieckie. Kempiński był aktywnym członkiem Stowarzyszenia Techników w Łodzi, co potwierdza jego zaangażowanie w rozwój branży.

Ostatecznie, Kempiński zmarł 21 lutego 1931 roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się na nowym cmentarzu żydowskim przy ul. Brackiej w Łodzi (str. L, kw. F, nr grobu 65), co stanowi smutny, ale znaczący element pamięci o jego życiu i pracy.