Tadeusz Minc

---

Życiorys

Według przekazów rodziny, Tadeusz Minc przyszedł na świat 31 stycznia 1924 roku, choć wiele źródeł biograficznych wskazuje na datę 4 lutego 1924 roku. W czasie II wojny światowej był osadzony w getcie łódzkim. W 1944 roku był deportowany do obozu Auschwitz-Birkenau, a następnie do Groß-Rosen.

Po zakończeniu konfliktu wrócił do rodzinnej Łodzi, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, jednakże szybko zrezygnował, aby kształcić się w zakresie aktorstwa na Wydziale Aktorskim PWST w Warszawie, który miał siedzibę w Łodzi, gdzie uczył się od 1946 do 1949 roku. Jego debiut na scenie miał miejsce w Teatrze Powszechnym w Łodzi, gdzie odegrał postać Władka w przedstawieniu Omyłka, Teatrze Powszechnym w Łodzi.

Tadeusz Minc był także członkiem Grupy Młodych Aktorów, grupy zrzeszającej uczniów Leona Schillera, w której przewodzić mieli Kazimierz Dejmek oraz Janusz Warmiński. Wspólnie z nimi przyczynił się do powstania Teatru Nowego w Łodzi w 1949 roku, gdzie występował aż do 1967 roku. W roku 1962 rozpoczął pracę jako reżyser, debiutując w tej roli w sztuce Zaczarowana gospoda autorstwa Władysława Smólskiego.

W latach 1967–1969, rezygnując z kariery aktorskiej, pełnił funkcję kierownika artystycznego oraz reżysera w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. Następnie, w okresie 1969–1989, był reżyserem Teatru Narodowego w Warszawie. Doskonalił się również w reżyserii gościnnej, pracując w teatrach w Warszawie, Krakowie, Poznaniu oraz Wrocławiu. Jego ostatnim dziełem reżyserskim był Ślub Witolda Gombrowicza, który wystawiono w Teatrze Polskim w Warszawie w 1991 roku. Tadeusz Minc brał także udział w słuchowiskach radiowych oraz pracował w dubbingu.

Prywatnie, był mężem aktorki Bohdany Majdy oraz ojcem Marcelego Minca, scenarzysty filmowego urodzonego w 1954 roku. Zmarł w Warszawie, a jego miejsce spoczynku znajduje się nacmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A II-8-10).

Ordery i odznaczenia

Na liście odznaczeń i wyróżnień Tadeusza Minca znajdują się następujące nagrody:

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1977 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, którego otrzymanie miało miejsce 11 lipca 1955 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 22 lipca 1952 roku,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej, otrzymany w 1986 roku,
• Złota Odznaka Teatru Nowego w Łodzi, nadana w 1964 roku.

Nagrody

W dorobku Tadeusza Minca znajduje się wiele prestiżowych nagród, które świadczą o jego talentach reżyserskich oraz wkładzie w rozwój polskiej kultury teatralnej. Oto kluczowe osiągnięcia artysty, które zasługują na szczególne uznanie:

• W 1964 roku, zdobył nagrodę Komitetu ds. Polskiego Radia i Telewizji za reżyserię spektaklu Pan Puntilla i jego sługa Matti autorstwa Bertolta Brechta,
• Również w 1964 roku, przyznano mu nagrodę za realizację spektaklu Czerwona magia Michela de Ghelderode’a, wystawionego w Teatrze Nowym w Łodzi podczas 4. Kaliskich Spotkań Teatralnych,
• W 1969 roku został odznaczony medalem Stolema przez Klub Pomorania – Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie za znaczące osiągnięcia w dziedzinie kultury Pomorza,
• W tym samym roku otrzymał także Order Stańczyka za swoje osiągnięcia w Teatrze Telewizji w Gdańsku, w szczególności za reżyserię sztuki Panna Julia Augusta Strindberga,
• W 1969 roku za reżyserię Tragedii o bogaczu i łazarzu według Anonima Gdańskiego oraz Ostatniego dobranoc Armstronga Johna Ardena, które wystawiano w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Minc zdobył nagrodę, a także specjalne wyróżnienie za opracowanie dramaturgiczne tejże tragedii na 11. Festiwalu Teatrów Polski Północnej,
• W 1974 roku otrzymał nagrodę I stopnia za reżyserię Kartoteki Tadeusza Różewicza, która miała miejsce w Teatrze Narodowym podczas 15. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu,
• W 1977 roku, skoncentrowany na reżyserii Kartoteki, zyskał uznanie w Teatrze Polskim we Wrocławiu na 17. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych,
• Dodatkowo, w 1980 roku, został wyróżniony za reżyserię Koczowiska Tomasza Łubieńskiego, które zaprezentowano w Teatrze Polskim we Wrocławiu podczas 22. Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych.

Źródło: Culture.pl.

---

Oceń: Tadeusz Minc

---