Hanna Bedryńska

---

Życiorys

Hanna Bedryńska przyszła na świat w rodzinie Franciszka (1893–1972) oraz Janiny (1895–1976) Bedryńskich. W czasie powstania warszawskiego działała w strukturach Szarych Szeregów, pełniąc rolę pielęgniarki, znanej pod pseudonimami Kala oraz Hanka. Ukończyła eksternistyczny egzamin aktorski w 1949 roku, co otworzyło przed nią drzwi do kariery w teatrze. Jej debiut miał miejsce 20 października tego samego roku.

W latach 1949-1951 pracowała jako aktorka w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu, a następnie związała się z Łodzią. W ciągu kolejnych lat, od 1951 do 1963 oraz od 1964 do 1991, występowała w Teatrze Nowym, a sezon 1963/64 spędziła w Teatrze Powszechnym. Jej talent można było zobaczyć również w spektaklach Teatru Telewizji oraz w słuchowiskach produkowanych przez Teatr Polskiego Radia, gdzie także pracowała w dubbingu.

Po wielu latach owocnej kariery aktorskiej, w 1991 roku przeszła na emeryturę. Ostatnie lata swojego życia spędziła w Warszawie. Zmarła 21 sierpnia 2009 roku, a jej spoczynek znajduje się na Starym Cmentarzu w Łodzi, gdzie została pochowana.

Spektakle teatralne (wybór)

Hanna Bedryńska to utalentowana aktorka, której bogaty dorobek artystyczny obejmuje wiele znaczących ról teatralnych. Poniżej przedstawiamy wybór spektakli, w których występowała, ukazując zarówno jej różnorodność, jak i umiejętności aktorskie.

• 1949: Cement jako Anna (reż. Stefan Drewicz),
• 1949: W pewnym mieście jako Klaudia (reż. S. Drewicz),
• 1950: Moralność pani Dulskiej jako Lokatorka (reż. Tadeusz Chmielewski),
• 1950: Zapora jako Stefka (reż. Tadeusz Muskat),
• 1950: Mirandolina jako Piękna oberżystka (reż. Teofil Trzciński),
• 1951: Zemsta jako Klara (reż. Jerzy Zegalski),
• 1951: Zwycięstwo jako Marysia Wróbel (reż. T. Muskat),
• 1951: Mizantrop jako Elianta (reż. Władysław Woźnik),
• 1952: Burza jako Katierina (reż. Kazimierz Dejmek),
• 1952: Niezapomniany rok 1919 jako Sekretarka towarzysza Lenina (reż. K. Dejmek),
• 1953: Henryk VI na łowach jako Betsy (reż. K. Dejmek),
• 1953: Dziewczyna z dzbanem jako Donja Maria (reż. Hanna Małkowska),
• 1954: Latarnia jako Księżna (reż. Jerzy Merunowicz),
• 1955: Wesele Figara jako Zuzanna (reż. J. Merunowicz),
• 1955: Don Juan jako Elwira (reż. Bohdan Korzeniewski),
• 1956: Noc listopadowa jako Joanna (reż. K. Dejmek),
• 1956: Święto Winkelrida jako Leokadia (reż. K. Dejmek),
• 1956: Miarka za miarkę jako Izabella (reż. K. Dejmek),
• 1957: Teatr Klary Gazul jako Dona Urraca de Pimentel (reż. Stefania Domańska),
• 1957: Wzgórza jak białe słonie (reż. Zbigniew Kuźmiński, Teatr Telewizji),
• 1958: Żywot Józefa jako Panna; Rzeczpospolita (reż. K. Dejmek),
• 1959: Cudotwórca jako Marta (reż. K. Dejmek),
• 1959: Nie-Boska komedia jako Szatan-Dziewica (reż. B. Korzeniewski),
• 1959: Bank Glembay Ltd jako Angelika Glembay (reż. Bojan Stupica),
• 1960: Hamlet jako Gertruda (reż. Janusz Warmiński),
• 1960: Człowiek z głową jako Lidia (reż. K. Dejmek),
• 1960: Siżyś jako Delfina Potocka (reż. Jerzy Antczak),
• 1961: Pan Damazy jako Mańka (reż. Stanisław Łapiński),
• 1961: Trzy siostry jako Masza (reż. K. Dejmek),
• 1961: Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim jako Marya Salomea (reż. K. Dejmek),
• 1962: Żabusia jako Helena (reż. Konrad Łaszewski),
• 1962: Skandal w Hellbergu jako Hilda Diederich (reż. Wojciech Pilarski),
• 1962: Ladacznica z zasadami jako Lizzie (reż. K. Łaszewski),
• 1963: Dyplomaci jako Linowska (reż. W. Pilaski),
• 1963: Cyrano de Bergerac jako Roksana (reż. Tadeusz Minc),
• 1964: Golem jako Kobieta szpieg, potem Ofelia (reż. Roman Sykała),
• 1964: Piosenka prawdę ci powie (reż. Barbara Fijewska, J. Wyszomirski),
• 1965: Kolumbowie rocznik 20 jako Kryska (reż. Adam Hanuszkiewicz),
• 1965: Lato w Nohant jako Georges Sand (reż. Bohdan Poręba),
• 1966: Trojanki jako Andromacha (reż. Aleksander Strokowski),
• 1966: Ojciec jako Laura (reż. Tadeusz Byrski),
• 1967: Sonata Belzebuba jako Baronowa Sokalyi (reż. Stanisław Kokesz),
• 1967: Szklana menażeria jako Amanda (reż. Witold Zatorski),
• 1967: Fantazy jako Hrabina Idalia (reż. A. Hanuszkiewicz),
• 1970: Zemsta jako Podstolina (reż. W. Zatorski),
• 1970: W małym dworku jako Widmo matki (reż. W. Zatorski),
• 1972: Poemat otwarty jako Obca (reż. Józef Zbiróg),
• 1973: Upiory jako Pani Alwing (reż. Andrzej Przybylski),
• 1974: Wesele Figara jako Marcelina (reż. B. Korzeniewski),
• 1974: Stracony syn jako Liza (reż. Tadeusz Worontkiewicz, Teatr Telewizji),
• 1975: Lato (reż. Laco Adamík, Teatr Telewizji),
• 1976: Jan Maciej Karol Wścieklica jako Rozalia Wścieklicowa (reż. W. Pilarski),
• 1978: Zemsta jako Podstolina (reż. K. Dejmek),
• 1978: Długie pożegnanie jako Matka Ludmiły (reż. Jerzy Domaradzki),
• 1980: Pan Jowialski jako Szambelanowa (reż. Jerzy Kreczmar),
• 1981: Czwartkowe damy jako Sonia (reż. Wanda Laskowska),
• 1982: Damy i huzary jako Pani Orgonowa (reż. Ludwik Benoit),
• 1983: Rodzina jako Lebenbaumowa (reż. Edward Dziewoński),
• 1984: Profesja pani Warren jako Pani Warren (reż. W. Pilarski),
• 1985: Wczesny odlot żurawi jako Profesorowa (reż. Maria Kaniewska, Teatr Telewizji),
• 1987: Skąpiec jako Frozyna (reż. M. Kaniewska),
• 1988: Jaja jak berety jako Ada (reż. Jerzy Hutek),
• 1989: Kordian jako Dama dworu (reż. J. Hutek),
• 1991: Mąż od biedy jako Pani Dawnoska (reż. Mariusz Pilawski).

Filmografia (wybór)

Filmografia Hanny Bedryńskiej zawiera wiele niezapomnianych ról, które na stałe wpisały się w historię polskiego kina. Poniżej przedstawiamy wybrane tytuły z jej dorobku artystycznego:

• 1957: Skarb kapitana Martensa jako sekretarka w „Dalmorze”,
• 1965: Kapitan Sowa na tropie jako Inkasentka Malczykowa,
• 1970: Doktor Ewa jako Doktor Wachowska,
• 1974: Ile jest życia jako Matka Anny,
• 1975: Niespotykanie spokojny człowiek jako Sędzia,
• 1975: Czerwone i białe jako Ciotka,
• 1977: Pokój z widokiem na morze jako Urzędniczka,
• 1980: Polonia Restituta jako Żona doktora,
• 1981: Jan Serce jako Żona ordynatora sanatorium,
• 1985: Wakacje w Amsterdamie jako matka Joanny,
• 1987: Komediantka jako Recepcjonistka w hotelu „Chambres garnies”,
• 1987: Między ustami a brzegiem pucharu jako Dora von Eschenbach,
• 1988: Nowy Jork, czwarta rano jako Szatniarka,
• 1990: Dziewczyna z Mazur jako Ludwisia, ciotka Marty.

Każda z tych ról przyczyniła się do niezwykłej kariery tej utalentowanej aktorki.

Ordery i odznaczenia

Hanna Bedryńska została odznaczona licznymi wyróżnieniami, które podkreślają jej znaczące osiągnięcia oraz wkład w rozwój kultury i społeczeństwa. Poniżej przedstawione są kluczowe odznaczenia, które otrzymała w trakcie swojej kariery:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w dniu 25 kwietnia 2000,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1984,
• Złoty Krzyż Zasługi w 1975,
• Srebrny Krzyż Zasługi z dnia 11 lipca 1955,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej w 1974,
• Krzyż Armii Krajowej w 1995,
• Warszawski Krzyż Powstańczy w 1984,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” w 2000,
• Odznaka Honorowa miasta Łodzi w 1967.

---

Oceń: Hanna Bedryńska

---