Jacek Zejdler

---

Życiorys

Jacek Zejdler, będący synem Andrzeja Zejdlera, adwokata, oraz dr Barbary Zejdler z domu Tomczak, która jako łączniczka brała udział w powstaniu warszawskim, to postać o bogatej historii. Jego matka, urodzona w 1926 roku i zmarła w 2016 roku, zdobyła szereg osiągnięć, w tym zatrudnienie w Instytucie Ginekologii i Położnictwa Akademii Medycznej w Łodzi oraz funkcję ordynatora Oddziału Noworodków w szpitalu im. Mikołaja Kopernika w Łodzi.

Jacek jest także znanym aktorem filmowym i teatralnym, który zyskał popularność dzięki swojemu udziałowi w filmach adresowanych do młodzieży. Wśród jego niezapomnianych ról wymienić można występy w takich produkcjach jak Niewiarygodne przygody Marka Piegusa (1967), Stawiam na Tolka Banana (1973), gdzie zagrał rolę tytułową, której głos użyczył Andrzej Seweryn, oraz w filmie Inna, w którym wcielił się w postać Zenka.

W 1977 roku Jacek Zejdler ukończył studia na wydziale aktorskim PWSFTviT w Łodzi, a do 1979 roku był związany z Teatrem im. Jaracza w Łodzi.

Poza działalnością artystyczną, Jacek był również działaczem opozycji antykomunistycznej w Łodzi, aktywnie angażując się w lokalne ruchy społeczne. Uczestniczył w zbieraniu podpisów pod listem do Sejmu PRL, który dotyczył obrony osób prześladowanych po wypadkach czerwcowych.

Śmierć

W swoim ostatnim filmie zatytułowanym Wesela nie będzie, Jacek Zejdler odgrywał rolę samobójcy, który przetrwał kolejną nieudaną próbę odebrania sobie życia. Jego tragiczna śmierć miała miejsce 2 stycznia 1980, a ceremonia pogrzebowa odbyła się na cmentarzu rzymskokatolickim Matki Bożej Nieustającej Pomocy przy ul. Szczecińskiej w Łodzi 5 stycznia 1980. Przyczyny jego zgonu do dziś budzą wiele pytań i pozostają nieznane.

Początkowo spekulowano, że przyczyną jego śmierci był wypadek samochodowy, ale inne źródła podawały, że zmarł na skutek nieszczęśliwego skoku do wody. Z informacji opublikowanych w 2010 roku wynika, że mógł podjąć decyzję o zakończeniu swojego życia podczas nocy sylwestrowej z 31 grudnia 1979 na 1 stycznia 1980, zażywając truciznę gazową po kolejnym zawodzie miłosnym. Właśnie w tym czasie, zabawa sylwestrowa odbywała się w domu dyrektora opolskiego Teatru im. Kochanowskiego, Bohdana Cybulskiego. Zejdler znalazł zatrudnienie w tej instytucji kilka miesięcy przed swoją śmiercią, po tym jak stracił posadę w bardziej renomowanym łódzkim Teatrze im. Jaracza.

Podczas sylwestrowej imprezy uczestnicy byli w stanie upojenia alkoholowego. Jak relacjonują Waldemar Kotas i Wanda Wieszczycka, koledzy Jacka ze sceny, doszło między nim a dyrektorem do kłótni, która mogła dotyczyć spraw zawodowych, co spowodowało, że wzburzony opuścił zabawę. Jego ciało odnaleziono później w mieszkaniu, gdzie leżał w śpiworze, przy otwartym piekarniku.

W 1995 roku, gdy reżyser filmu Stawiam na Tolka Banana, Stanisław Jędryka, kręcił reportaż o losach swoich dziecięcych aktorów, rodzice Jacka odmówili jakiejkolwiek rozmowy na temat okoliczności jego śmierci.

Filmografia

Oto kompleksowa lista osiągnięć filmowych Jacka Zejdlera, uwzględniająca jego rolę w różnych produkcjach.

• 1966: Niewiarygodne przygody Marka Piegusa – w odc. 3,
• 1973: Stawiam na Tolka Banana – Szymek Krusz vel Tolek Banan w odc. 2-7,
• 1976: Inna – Zenek,
• 1978: Do krwi ostatniej… – Zbyszek Trepko, syn Zygmunta Gawlika,
• 1978: Wesela nie będzie – pacjent w szpitalu,
• 1979: Do krwi ostatniej (serial telewizyjny) – Zbyszek Trepko, syn Zygmunta Gawlika w odc. 3, 6-7.

Teatr

W Teatrze im. Stefana Jaracza mieliśmy do czynienia z niezwykle bogatym repertuarem w latach 1976-1978, w którym prezentowane były zarówno klasyczne, jak i nowoczesne sztuki. Poniżej przedstawiamy zarys najważniejszych premier oraz ich twórców.

• 1976: Śluby panieńskie, autorstwa Aleksandra Fredry, w reżyserii Tadeusza Byrskiego (Duża Scena teatru) – Gustaw.
• 1976: Protokół z pewnego zebrania, autorstwa Aleksandra Gelmana, w reżyserii Jana Maciejowskiego – Walery.
• 1977: Znachor, autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza, w reżyserii Ryszarda Sobolewskiego – Zenon.
• 1977: Głupi Jakub, autorstwa Tadeusza Rittnera, w reżyserii Wandy Laskowskiej (Teatr 7,15).
• 1978: Tato, tato, sprawa się rypła, autorstwa Ryszarda Latko, w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (Teatr 7.15).
• 1978: Jednak kabaret, autorstwa Jana Pietrzaka, w reżyserii Andrzeja Krauze (Teatr 7,15).

Te przedstawienia znacznie wzbogaciły ofertę kulturalną regionu oraz dostarczyły niezapomnianych emocji zarówno aktorom, jak i widzom. Wielu z reżyserów oraz autorów odcisnęło swoje piętno na polskim teatrze, co pozostaje ważnym elementem naszej teatralnej historii.

---

Oceń: Jacek Zejdler

---