Paweł Prindisz

W 1911 roku ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczo–Przemysłową w Łodzi, a następnie kontynuował kształcenie w Höhere Textil Fachschule w Pradze i Libercu. Jego pasja do nauki zaowocowała zakończeniem studiów w 1915 roku i rozpoczęciem kariery zawodowej w przemyśle, gdzie szybko dążąc do innowacji, prowadził badania, które były implementowane w przędzalniach bawełny Austro–Węgier.

Po powrocie do kraju w 1919 roku, zaangażował się w zespół badawczy na Politechnice Warszawskiej. Już w 1920 roku przeszedł do pracy w największej polskiej przędzalni bawełny, firmie Scheibler i Grohman, a sześć lat później objął stanowisko dyrektora naczelnym tej instytucji. Niestety, jego kariera została brutalnie przerwana w 1943 roku, kiedy to został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Po wojnie, powrócił do Łodzi, gdzie objął stanowisko dyrektora technicznego w Zakładach Przemysłu Bawełnianego nr 1.

W 1947 roku, zyskał tytuł profesora kontraktowego w Katedrze Włókiennictwa na Politechnice Łódzkiej, a dwa lata później otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1962 roku stał się profesorem zwyczajnym. Pracując w Biurze Projektowania Zakładów Włókienniczych w Łodzi, gdzie współtworzył innowacyjne koncepcje budowy zakładów, znacząco wpłynął na modernizację przędzalń. W latach 1951–1955 pełnił funkcję pełnomocnika Ministra Przemysłu Lekkiego, zajmując się wprowadzaniem reżimów technologicznych.

Jego zaangażowanie w rozwój włókiennictwa nie ograniczało się do działalności naukowej: był również aktywnym członkiem Komitetu do spraw Techniki przy Prezydium Rady Ministrów oraz Centralnej Komisji Weryfikacyjnej ds. Kadr Naukowych. Ponadto, pełnił funkcję prodziekana Wydziału Włókienniczego PŁ w latach 1953-1954 oraz kierownika Katedry Przędzalnictwa od 1947 do 1965 roku.

Jego imponujący dorobek obejmuje 45 prac badawczych, 25 publikacji, 1 książkę, 3 skrypty oraz 6 patentów. Wspierał rozwój wielu doktorantów, wśród których wypromował 10 osób. Niezależnie od pracy akademickiej, Prindisz cieszył się reputacją wybitnego pedagoga i organizatora, co zaowocowało powstaniem wzorcowych laboratoriów technologicznych przędzalnictwa bawełny i wełny.

Jako współtwórca Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Włókienniczego, w latach 1956-1964 pełnił funkcję Prezesa, a później Honorowego Prezesa Stowarzyszenia Włókienników Polskich. Jego dorobek został doceniony licznymi odznaczeniami, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Nagrodą Miasta Łodzi w 1964 roku.