Kamienica Helmuta Schwartza

---

Historia

Na podstawie dokumentu, który został sporządzony w lipcu 1834 roku, ustalono, że działka nr 70 wzdłuż ul. Piotrkowskiej (obecnie Piotrkowska 134) została powierzona tkaczowi z Czech, Gottliebowi Seiberlichowi. Jego obowiązkiem było „utrzymywanie w ciągłym ruchu fabryki wyrobów bawełnianych, składającej się z 3 warsztatów, przy której 2 czeladzi użytych będzie”, a także zbudowanie drewnianego domu mieszkalnego.

W listopadzie 1841 roku, Seiberlich zdecydował się sprzedać nieruchomość tkaczowi z Górnego Śląska, Jozefowi Stoklossowi, który przyjął odpowiedzialność za obiekt. W owym czasie na froncie działki znajdował się jedynie drewniany dom mieszkalny. Stokloss, na przestrzeni kolejnych lat, do połowy lat 80., wykupił całość gruntów związanych z tą posesją. Jego rodzina osiedliła się tam i mieszkała przez więcej niż cztery dekady.

Od drugiej połowy lat 80. XX wieku nieruchomość przy Piotrkowskiej 134, jak i sąsiednia przy Piotrkowskiej 136, przeszła w posiadanie rodziny Schmieder. Warto zauważyć, że taryfa domów z 1920 roku nadal wymieniała rodzinę Schmieder jako właścicieli. Z kolei pod koniec lat 20. XX wieku, posiadłość stała się własnością Maksa Hoffrichtera.

W 1934 roku, Helmut Schwartz nabył posesję przy Piotrkowskiej 134. W tym samym roku, na tyłach działki, Schwartz zainicjował budowę budynku z oficyną, której projekt stworzył Zdzisław Rydzewski. W 1935 roku rozpoczęła się budowa kamienicy frontowej, do której projektu przystąpił Radosław Hans. Całe zlecenie zakończono w 1939 roku.

Po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku, budynek przeszedł na własność skarbu państwa i został przekazany pod zarząd oraz użytkowanie Dyrekcji Państwowego Monopolu Spirytusowego.

Charakterystyka

Mimo braku jakiejkolwiek dekoracji, kamienica wyróżnia się zachowaniem klasycznych zasad architektury.

Wyraźnie zarysowują się trzy główne części budowli: dolna, składająca się z czterech kondygnacji mieszkalnych, a na szczycie znajduje się kondygnacja mezzanina, która pełni funkcję zwieńczenia. Zasada trójpodziału organizuje również część mieszkalną, gdzie centralna, trzyosiowa część jest flankowana przez dwa skrajne wykusze.

To dzieło architektoniczne poświadcza zasady tradycji dotyczące zabudowy śródmiejskiej, co sprawia, że jest ono zamysłem zamierzonym zgodnie z panującymi normami czasów, w których powstało. Co więcej, budynek ten został wpisany pod numerem 1056 do gminnej ewidencji zabytków, co podkreśla jego istotne znaczenie w dziedzictwie architektonicznym.

---

Oceń: Kamienica Helmuta Schwartza

---