Park im. Stanisława Moniuszki w Łodzi

Powstanie parku związane było z potrzebą stworzenia miejsca wypoczynku dla podróżnych korzystających z dworca kolejowego Łódź Fabryczna, którego budynek został wzniesiony w 1868 roku. Na terenie, w którym obecnie znajduje się park, pierwotnie zaistniał las, co skłoniło do wytyczenia ścieżek prowadzących do stacji kolejowej. Inicjalne plany przebudowy przygotował architekt miejski Hilary Majewski. Był to drugi park na terenie Łodzi – po parku „Źródliska”, który został założony w 1840 roku.

W parku zasadzono różnorodne gatunki drzew, takie jak sosny, świerki, brzozy, klony, kasztany, lipy, topole oraz wierzby płaczące, z których część przetrwała do dzisiaj. Centralnym punktem parku jest plac z efektownym klombem. W 1884 roku w obrębie parku wzniesiono katedrę prawosławną św. Aleksandra Newskiego, co spowodowało, że miejsce to zaczęto nazywać parkiem Aleksandryjskim.

W latach 60. XX wieku park został przemianowany na park im. Stanisława Moniuszki, na cześć kompozytora znanego z utworu „Prząśniczka” – hejnału miasta Łodzi. W parku znajduje się pomnik – popiersie Stanisława Moniuszki, ufundowany przez mieszkańców Łodzi w 1963 roku, którego autorami są łódzcy plastycy Elwira i Jerzy Mazurczyk. Pomnik pierwotnie miał zwróconą tylną stronę do ulicy Narutowicza, jednak w 1970 roku dokonano jego obrotu na prośbę lokalnej społeczności.

W przestrzeni parku można dostrzec unikalny pomnik przyrody, jakim jest buk pospolity. W latach 1994-1995 park został częściowo ogrodzony niskim murkiem, a w 2000 roku przeprowadzono działania pielęgnacyjne skupiające się na najstarszych drzewach. Ważnym momentem w historii parku była rewitalizacja, która miała miejsce w latach 2019-2020. W jej ramach zmodernizowano alejki, wprowadzono nowe meble miejskie oraz nasadzenia, a także stworzono plac zabaw, co przyczyniło się do powiększenia parku o około 600 m² na terenach znajdujących się przy zbiegu ulic Kilińskiego i Rodziny Poznańskich, gdzie niegdyś stała kamienica.