Feliks Libert

Wojsko i służby mundurowe

Feliks Bernard Libert, urodzony 18 stycznia 1899 roku w Łodzi, a zmarły 3 listopada 1950 roku w Londynie, był postacią o istotnym znaczeniu w historii II Rzeczypospolitej Polskiej.

Jako major dyplomowany Wojska Polskiego, Feliks Libert odegrał ważną rolę w strukturach wojskowych tamtego okresu, przyczyniając się do rozwoju i organizacji armii. Jego życie i kariera są przykładem poświęcenia dla ojczyzny w trudnych czasach.

Życiorys

Feliks Libert był synem Waleriana i Marii z Widerskich. W jego młodzieńczych latach, w Łodzi, od 1908 do 1915 roku, uczęszczał do 7-klasowej Szkoły Handlowej Zgromadzenia Kupców. Dalszą edukację kontynuował na kursach dokształceniowych, które prowadzone były przez prywatną szkołę inż. Barszczewskiego. Aktywnie uczestniczył w tajnym skautingu, co świadczy o jego zaangażowaniu w działalność społeczną.

2 maja 1915 roku, wstąpił do 2 pułku strzelców w I Brygadzie Legionów Polskich, pod dowództwem Józefa Piłsudskiego. Z jednostką tą walczył na froncie aż do 15 października 1915 roku, kiedy to odniósł rany w bitwie pod Kostiuchnówką. Po wyjściu ze szpitala, aż do 15 marca 1916, przebywał w Piotrkowie Trybunalskim, będąc w dyspozycji lokalnego garnizonu. Następnie wyruszył na front z 8 kompanią 5 pułku piechoty Legionów, gdzie służył do 17 lipca 1917 roku.

Będąc w Łodzi, został aresztowany i przewieziony do Warszawy, gdzie trafił do aresztu, a następnie został transportowany do obozu dla internowanych w Szczypiornie. Udało mu się jednak uciec, a w rodzinnym mieście zaczął pracować w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) jako komendant sekcji, a później plutonu.

W dniu 13 listopada 1918 roku, Libert został wyznaczony na zastępcę komendanta Obwodu VI Ziemi Kaliskiej. Kiedy POW zostało włączone do Wojska Polskiego, otrzymał przydział jako szef 6 kompanii w 31 pułku piechoty. 21 czerwca 1919 roku wyruszył z pułkiem na front w Galicji Wschodniej, gdzie brał udział w walkach przeciwko wojskom ukraińskim, walcząc pod Krzywczem, Germakówką oraz Zalesiem.

10 września, jako członek Dowództwa Okręgu Generalnego IV w Łodzi, dołączył do Oddziału II Informacyjnego, gdzie zdał egzaminy dojrzałości z zakresu szkoły średniej, a także został awansowany na stopień podporucznika. 21 stycznia 1920 roku powrócił do macierzystego pułku, a od 14 czerwca przebywał w szpitalu. Po powrocie do jednostki, w 5 kompanii objął stanowisko młodszego oficera, gdzie brał udział w walkach pod Cichą Wolą, Kuzkami, Buszkami oraz Łysowem.

Szczególnie istotnym momentem w jego karierze wojskowej była Bitwa Warszawska, w której Libert jako oficer gospodarczy II batalionu brał udział w walkach pod Radzyminem oraz był częścią wypadu na Wyszków, kończąc szlak bojowy w bitwie toczonej od 11 do 13 września pod Sokalem. Od 14 listopada 1920 roku do 14 lipca 1922 roku pełnił funkcję adiutanta II batalionu. Po zakończeniu I wojny światowej, do 1 września 1923 roku, zajmował różne stanowiska w pułku.

W latach 1925-1927, był słuchaczem IX Kursu Wyszkolenia Młodszych Oficerów Piechoty, a po jego ukończeniu został wyznaczony na oficera instrukcyjnego przysposobienia wojskowego. 24 września 1927 roku objął dowództwo 8 kompanii. W 1932 roku zakończył XI promocję w Wyższej Szkole Wojennej. 1 listopada tego samego roku przeniesiono go do Wojskowego Biura Historycznego, w którym pracował aż do wybuchu II wojny światowej. W 1935 roku, przydzielony do 54 pułku piechoty, odbył staż na stanowisku dowódcy batalionu, a w WBH uzyskał awans na majora dyplomowanego z dniem 1 stycznia 1936 roku.

W marcu 1939 roku, jako oficer sztabu, służył w dowództwie 20 Dywizji Piechoty, a następnie armii „Poznań”. Po bitwie nad Bzurą, z grupą rozbitej armii, dotarł do Warszawy, gdzie wziął udział w jej obronie, będąc w sztabie gen. Tadeusza Kutrzeby. Po kapitulacji Warszawy trafił do obozu jenieckiego w Königstein, a później do oflagu VII A Murnau. Po wojnie, służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, a po demobilizacji osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował w Instytucie Historycznym im. gen. Władysława Sikorskiego w Londynie.

Feliks Libert zmarł 3 listopada 1950 roku, a 9 listopada został pochowany na cmentarzu St. Mary’s Cemetery w Kensal Green w Londynie. Od 29 marca 1924 roku, był żonaty z Marianną z domu Asik, z którą doczekał się córki Bożeny.

Ordery i odznaczenia

Feliks Libert, niezwykle zasłużony żołnierz i obywatel, otrzymał liczne odznaczenia za swoje męstwo i służbę. Jego osiągnięcia zostały docenione przyznanymi mu medalami i krzyżami, które świadczą o jego determinacji oraz poświęceniu dla ojczyzny.

  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 18 lutego 1939),
  • Srebrny Krzyż Zasługi (przyznany 10 listopada 1928),
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Przypisy

  1. M.J. Minakowski Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [Dostęp 05.05.2021 r.]
  2. M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  3. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  4. a b c Kowalski 2001 ↓, s. 202.
  5. a b c d e Kowalski 2001 ↓, s. 201.
  6. a b c d e f g h Kowalski 2001 ↓, s. 200.

Oceń: Feliks Libert

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:10