Eufemia Malinowska, znana również jako Myszka, to postać o niezwykle bogatej historii, której życie przypada na trudne czasy drugiej wojny światowej. Urodziła się 16 września 1909 roku w Łodzi, a zmarła 24 kwietnia 1975 roku, również w tym mieście. Była to osoba, która oddała swoje życie dla ojczyzny, stając się podporucznikiem i dowódcą plutonu łączności w batalionie Pobóg, którego dowódcą był porucznik Marian Malinowski ps. „Pobóg”.
W czasie powstania warszawskiego Eufemia Malinowska pełniła rolę dowódcy drużyny łączności w 4 kompanii VIII Zgrupowania AK „Krybar”, gdzie walczyła na Powiślu. Niestety, jej los był pełen niebezpieczeństw, gdyż nie uniknęła aresztowania i została uwięziona w obozach jenieckich, m.in. w Bergen-Belsen oraz Oberlangen. Jej odwaga i determinacja w walce o wolność zasługują na szczególne uznanie.
Po wojnie Eufemia Malinowska stała się także oficerem łącznikowym 1 Dywizji Pancernej, kierowanej przez generała Maczka, co podkreśla jej zaangażowanie w działania zbrojne oraz nieustępliwość w dążeniu do niepodległości. W wartościach, które reprezentowała, można dostrzec ducha narodu, który nigdy nie poddaje się w walce o swoje prawa i wolność. Współpracowała z wieloma ważnymi postaciami, w tym z pułkownikiem Edwardem Pfeifferem „Radwanem”, co świadczy o jej znaczącym miejscu w historii polskiego ruchu oporu.
Życiorys
„W okresie międzywojennym Eufemia Malinowska była związana z pracą w Biurze Urzędu Ewidencji Zarządu Miejskiego i Szkolnictwa Zawodowego w Łodzi. Angażowała się również w działalność społeczną, w tym w Polski Czerwony Krzyż.
Gdy nastał wrzesień 1939 roku, Eufemia została powołana do służby wojskowej w jednostkach łączności. W wyniku działań Wojsk Polskich pomiędzy Równym a Łuckiem, doświadczyła tragicznych losów wszystkich żołnierzy walczących w tym rejonie – zostały uwięzione przez wojska radzieckie. Jednak w dziesiątym dniu niewoli, po zorganizowanej przez majora Ciążyńskiego akcji, udało jej się uciec z transportu na Wschód i powrócić do ojczyzny.
W latach 1940–1944 Eufemia uczestniczyła w ruchu oporu w Warszawie, będąc członkiem ZWZ-AK oraz Grupy Operacyjnej WP „Edward”. Podczas powstania warszawskiego pełniła funkcję dowódcy plutonu łączności w Zgrupowaniu „Krybar”, które walczyło na Powiślu. Po zakończeniu powstania, Eufemia trafiła do obozu jenieckiego w Bergen-Belsen, a później Oberlangen, skąd została wyzwolona 18 kwietnia 1945 roku przez oddziały 1 Dywizji Pancernej, dowodzonej przez generała Maczka. Po tym wydarzeniu została mianowana na stopień podporucznika. Do kraju wróciła w kwietniu 1946 roku.
Od 30 października 1939 roku była żoną Mariana Malinowskiego ps. „Pobóg”, z którym miała syna Janusza, urodzonego w 1947 roku w Łodzi, a zmarłego w 1993 roku.
Odznaczenia
Wśród odznaczeń, które otrzymała Eufemia Malinowska, wyróżniają się następujące medale i krzyże: Krzyż Walecznych, Krzyż Armii Krajowej, Warszawski Krzyż Powstańczy (przyznany pośmiertnie), Medal Wojska nadany czterokrotnie.
Przypisy
- a b c Powstańcze Biogramy – Eufemia Malinowska. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 11.06.2018 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Feliks Libert | Józef Strzelczyk | Władysław Szybylski | Dariusz Banachowicz | Kazimierz Kula (pilot) | Jerzy Damsz | Feliks Buchalski | Jerzy Budzisz (pilot) | Augustyn Skoczylas | Michał Sadykiewicz | Eugeniusz Jan Smoliński | Ryszard Szuster (generał MO) | Józef Sierociński | Konstanty Kononowicz | Paweł Janeczek | Daniel Piękniewski | Maryla Biedermann | Zygmunt Krauze (oficer) | Jerzy Jakubiec | Aleksander PetelewiczOceń: Eufemia Malinowska