Józef Sierociński

---

Życiorys

Józef Sierociński był osobą, której życie w dużej mierze kształtowane było przez wydarzenia historyczne oraz jego determinację. Urodził się jako syn Stanisława i Józefy z Jankowskich. Po ukończeniu Szkoły Średniej Handlowej w Łodzi, przemieścił się do Warszawy, poszukując nowych możliwości zawodowych. W 1913 roku, w obliczu powołania do Armii Imperium Rosyjskiego, podjął decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych.

W Nowym Jorku rozpoczął pracę jako kreślarz i stał się aktywnym członkiem Związku Sokołów Polskich w Ameryce (ZSPwA). W 1914 roku awansował na podnaczelnika I Okręgu, a wkrótce został naczelnikiem Okręgu VI w South Bend w Indianie. W grudniu 1916 roku dołączył do Komisji Technicznej ZSPwA.

Na początku 1917 roku wziął udział w kursie oficerskim w Szkole Piechoty w Toronto, a następnie kontynuował naukę w Niagara-on-the-Lake. Ukończył go w maju, uzyskując stopień podporucznika. 17 czerwca został komendantem Szkoły Podchorążych, gdzie pozostawał do jej przeniesienia do Kanady. Został również mianowany kierownikiem rekrutacji do błękitnej armii, tworzonym we Francji.

W 1918 roku, od kwietnia do czerwca, pociągnięto go do Nowego Jorku jako adiutanta komisji wojskowej i szefa jej Biura. Jako szef rekrutacji miał pomoc w organizacji lokalnych komisji na terenie Stanów Zjednoczonych. W czerwcu wrócił do Obozu Kościuszko w Niagara-on-the-Lake, gdzie objął dowództwo nad kompanią „C” III batalionu.

28 czerwca 1918 roku Sierociński wziął na siebie odpowiedzialność za transport morski z Kanady do Francji. Po przybyciu do Europy, 26 lipca przeszedł szkolenie w Szkole Oficerskiej w Quintin, gdzie zapoznał się z europejską techniką wojskową oraz nowinkami uzbrojenia. W 1919 roku przybył do niepodległej już Polski wraz z armią gen. Józefa Hallera.

W listopadzie 1918 roku dołączył do Polskiej Misji Wojskowej, która organizowała łączność z polskimi jednostkami na Syberii. Po rejsie przez Atlantyk, Stany Zjednoczone oraz Pacyfik, w styczniu 1919 roku dotarł do Władywostoku. Stamtąd, przy pomocy Kolei Transsyberyjskiej, doszedł do Nowonikołajewska, gdzie skontaktował się z dowództwem 5 Dywizji Strzelców Polskich. Niestety, podczas próby ewakuacji, dywizja została rozbita, ale Sierociński uratował grupę 1500 Polaków. 27 maja 1920 roku dotarli do Gdańska na pokładzie statku „Jarosław”.

3 lipca 1920 roku, jako oficer ordynansowy, był związany z gen. Józefem Hallerem, prowadząc działania propaganda. Uczestniczył w inspekcjach przy oddziałach frontowych oraz angażował się w liczne bitwy. W sierpniu 1920 roku, podczas walk w Janowie Podlaskim, stanął na czele kontrataku na oddziały Armii Czerwonej, zapobiegając ich okrążeniu.

Po zakończeniu wojny, Sierociński postanowił osiedlić się w Warszawie. Od 1922 roku pracował jako urzędnik biurowy oraz angażował się w działalność Związku Hallerczyków, pełniąc różne funkcje, w tym sekretarza i wiceprezesa. Jego bliska współpraca z gen. Hallerem trwała przez lata. W 1923 roku odbył wizytę w Stanach Zjednoczonych, gdzie brał udział w audiencji u prezydenta Woodrowa Wilsona i zyskał popularność dzięki Poli Negri.

W 1924 roku reprezentował Związek Hallerczyków podczas kongresu w Londynie. W dwudziestoleciu międzywojennym aktywnie uczestniczył w krajowych spotkaniach kombatantów. W 1926 roku związał się z Towarzystwem Kredytowym Ziemskim. Angażował się w życie polityczne, a tuż przed II wojną światową został zmobilizowany do Wojska Polskiego. W czasie kampanii wrześniowej walczył w rejonie Kowla i Włodzimierza Wołyńskiego, unikając niewoli.

Po wojnie, z uwagi na problemy związane z działalnością jego żony w tajnym nauczaniu, Sierocińscy często zmieniali miejsca zamieszkania, współpracując z Gestapo. Znalazł zatrudnienie w Fabryce Noży w Przedborzu, gdzie pracował aż do zakończenia działań wojennych. Po wojnie jego żona straciła majątek w Poniatowie, a razem przenieśli się do Kamiennej Góry. Tam Józef znalazł pracę w Zakładach Przemysłu Lniarskiego „Len”.

W 1953 roku Sierociński zaczął zmagać się z problemami zdrowotnymi związanymi z przeszłymi doświadczeniami wojskowymi. Zmarł 2 stycznia 1955 roku i został pochowany na katolickim cmentarzu w Kamiennej Górze. W 2008 roku jego grób został odnowiony dzięki pomocy Zarządu Okręgu nr 2 Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej w Ameryce (SWAP) oraz wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski.

Życie prywatne

W dniu 14 lutego 1925 roku, Józef Sierociński poślubił Eugenię Kossakowską, która nosiła herb Korwin. Choć para nie miała biologicznych dzieci, po zakończeniu II wojny światowej zdecydowali się na adopcję Witolda Kącika.

Awanse

Oto chronologia awansów Józefa Sierocińskiego, która dokumentuje jego postępy w wojskowej hierarchii:

• 12 września 1918 – podporucznik,
• 28 listopada 1918 – porucznik,
• grudzień 1921 – kapitan.

Medale i odznaczania

Józef Sierociński był niezwykle odznaczonym żołnierzem, którego heroiczne działania zostały docenione licznymi medalami i odznaczeniami. W jego bogatym dorobku wyróżniają się następujące honorowe tytuły:

• krzyż srebrny Virtuti Militari nr 5652,
• medal Niepodległości,
• mieczy Hallerowskich,
• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• krzyż żołnierzy polskich z Ameryki,
• médaille interalliée,
• American Legion,
• Rainbow Division.

---

Oceń: Józef Sierociński

---