Ireneusz Pierzgalski

---

Życiorys

Ireneusz Pierzgalski uzyskał dyplom w 1954 roku na Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. W okresie od 1955 do 1976 roku, pełnił funkcje wykładowcze w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, gdzie na początku był asystentem i adiunktem Jerzego Mierzejewskiego, a następnie działał jako samodzielny wykładowca plastyki na Wydziale Operatorskim. Od 1976 roku, nauczał na PWSSP w Łodzi, gdzie objął stanowisko kierownika Pracowni Fotografii na Wydziale Grafiki. W 1990 roku uzyskał zaszczytny tytuł profesora sztuk plastycznych, a w 2003 przeszedł na zasłużoną emeryturę.

W latach pięćdziesiątych XX wieku, aktywnie uczestniczył w działalności grupy artystycznej „Piąte Koło”, a od 1959 roku był związany z grupą „Nowa Linia”. W tym okresie prezentował swoje prace razem z Andrzejem Łobodzińskim i Krystynem Zielińskim, zarówno w salonie Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego, jak i w 1961 roku w Galerii Krzysztofory w Krakowie. Jego prace były również wystawiane w warszawskiej galerii „Krzywe Koło”. Ireneusz brał udział w wystawach sztuki polskiej za granicą, na przykład w L’avanguardia Polacca 1919–1978 w Rzymie w 1978 roku oraz w Presences Polonaises w Paryżu, w Centrum Pompidou, w 1983 roku. Był także integralną częścią artystycznego środowiska Plenerów Osieckich, w których brał udział wielokrotnie. Wiele z jego prac poplenerowych, jak również dzieła, które zostały podarowane w 2018 roku, są częścią zbiorów Muzeum w Koszalinie, znanych jako „kolekcja osiecka”.

Od lat 50. XX wieku aż do końca swojego życia, pozostawał w bliskich relacjach z innymi twórcami związanymi z artystycznym środowiskiem Łodzi. Do grona jego przyjaciół należeli m.in.: Andrzej Łobodziński, Krystyn Zieliński, Teresa Tyszkiewicz, Stanisław Fijałkowski, Antoni Starczewski, Jerzy Nowosielski (w trakcie swojego kilkuletniego pobytu w Łodzi) oraz takie osobistości jak Ryszard Stanisławski, Urszula Czartoryska i Maria Kornatowska. Grupa ta w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych, a nawet osiemdziesiątych, stworzyła nieformalny „salon artystyczny”, którego beneficjentką była Teresa Tyszkiewicz.

Życie prywatne

Ireneusz Pierzgalski był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Janina Tworek-Pierzgalska, która zmarła w 1983 roku; para miała córkę o imieniu Magdalena. Drugą żoną artysty była Zofia Korsak. W ciągu swojego życia był wierzącym oraz praktykującym katolikiem. Po śmierci, został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim Doły w Łodzi.

Twórczość

Ireneusz Pierzgalski to artysta, który z powodzeniem posługiwał się wieloma technikami twórczymi, takimi jak rysunek, malarstwo, grafika oraz fotografia. W jego dorobku można odnaleźć cykle rysunków i obrazów, które czerpią inspirowanie z dalekowschodniej kaligrafii oraz twórczości Marka Tobeya. Ponadto, w jego dorobku artystycznym znajdują się serie fotografii, które są zestawionymi kadrami stanowiącymi zarówno studia postaci, jak i kompozycji. W swoich obrazach artysta stosuje minimalistyczne podejście do kreski, niejednokrotnie niemal całkowicie ją eliminując.

Prace Pierzgalskiego można podziwiać w renomowanych instytucjach, takich jak Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Narodowe w Warszawie, czy Muzeum Narodowe w Poznaniu, a także w licznych prywatnych kolekcjach.

Wybrane dzieła

• „Klantata” (1965, współautor: Andrzej Łobodziński) – interaktywny obiekt z ruchomymi elementami, który generuje dźwięki,
• „Czytający + fotele”, „Czapeczki”, „Hotel Sztuki” (lata 70. XX w.) – multimedialne projekcje oraz serie fotografii,
• „Stworzenie Świata” (2002),
• „Góra Karmel” (2002-2004),
• „Apokalipsa” – tryptyk (2010),
• „Św. Jan”, „Kochankowie” – cykle gwaszy,
• „Dobroniowie”, „Na puszczy”, „Na ziemi”, „Na skale” – obrazy olejne.

---

Oceń: Ireneusz Pierzgalski

---