Sławomir Bralewski

Nauka i edukacja

Sławomir Bralewski, urodzony 31 lipca 1962 roku w Łodzi, to wybitny polski historyk oraz ekspert w dziedzinie bizantynologii. Obecnie pełni funkcję doktora habilitowanego oraz profesora nadzwyczajnego na Uniwersytecie Łódzkim.

Jest również członkiem Komisji Bizantynologicznej przy Komitecie Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się głównie na historii starożytnego Bizancjum, zwracając szczególną uwagę na relacje między państwem a Kościołem w późnym cesarstwie rzymskim oraz wczesnym Bizancjum, obejmując okres od IV do VI wieku naszej ery.

W swoich badaniach szczególnie analizuje politykę Konstantyna Wielkiego, a także kwestie związane z historiografią kościelną oraz odbiorem papiestwa na Wschodzie. Ta bogata tematyka stanowi istotny wątek w jego pracach, wpływając na współczesne rozumienie tych kluczowych dla historii Europy i Bliskiego Wschodu zagadnień.

Życiorys

Sławomir Bralewski ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Łodzi w 1981 roku. Po zakończeniu nauki, w latach 1981–1986, studiował historię na Uniwersytecie Łódzkim w Instytucie Historii, zdobywając tytuł z wyróżnieniem.

Po ukończeniu studiów, Bralewski związał swoją karierę z Zakładem Historii Powszechnej Starożytnej i Średniowiecznej UŁ, gdzie rozpoczął pracę jako asystent. Później przeszedł do reaktywowanego Zakładu Historii Bizancjum. W 1995 roku obronił rozprawę doktorską zatytułowaną „Imperatorzy późnego cesarstwa rzymskiego wobec zgromadzeń biskupów”, pod kierunkiem prof. Waldemara Cerana.

Od 1995 roku Bralewski pracował jako adiunkt w Zakładzie Historii Bizancjum, który w 2003 roku został podniesiony do rangi Katedry Historii Bizancjum. W 2007 roku uzyskał tytuł doktora habilitowanego, a wkrótce potem profesurę nadzwyczajną na Uniwersytecie Łódzkim.

W 2009 roku zdobył I miejsce w ogólnopolskim konkursie „Tato Roku”, co stanowi kolejne osiągnięcie w jego dorobku zawodowym.

Stypendia i projekty badawcze

W dorobku Sławomira Bralewskiego znajdziemy wiele ważnych przedsięwzięć, w tym dotyczących stypendiów oraz projektów badawczych, które ukazują jego zaangażowanie oraz dążenie do zgłębiania wiedzy w dziedzinie historii.

  • grant naukowy pt. Konstantynopol – Nowy Rzym i jego mieszkańcy IV – początek VII w. – długość trwania.
  • staż w Moskiewskim Państwowym Uniwersytecie im. M. Łomonosowa – rok 2003.
  • uczestnictwo w badaniach w Instytucie Sources Chrétiennes – rok 2002.
  • stypendium Fundacji z Brzezia Lanckorońskich – rok 2001.
  • stypendium w ramach programu Tempus, Paryż, pod opieką prof. Gilberta Dagrona, Michela Kaplana, Eveliny Patlagean oraz Josepha Wolińskiego – rok 1994.

Wybrane publikacje

Oto wyszczególnione osiągnięcia autora, które stanowią istotny wkład w dziedzinę badań nad historią Kościoła oraz Cesarstwa Rzymskiego:

  • Imperatorzy późnego Cesarstwa Rzymskiego wobec zgromadzeń biskupów, Łódź 1997,
  • Konstantyn Wielki, Kraków 2001,
  • Obraz papiestwa w historiografii kościelnej wczesnego Bizancjum, Łódź 2006,
  • Cesarz Konstantyn I Wielki wobec kontrowersji ariańskiej, Poznań 2009,
  • Życie religijne mieszkańców Konstantynopola [w:] Konstantynopol: Nowy Rzym. Miasto i ludzie w okresie wczesnobizantyjskim, pod red. Mirosława Leszki i Teresy Wolińskiej, Wydawnictwo Naukowe PWN 2011, ISBN 978-83-01-16521-5.

Oceń: Sławomir Bralewski

★★★★★
Średnia ocena:4.78 Liczba ocen:12