Aleja Włókniarzy w Łodzi

Cała aleja ma układ dwujezdniowy, a na odcinku od al. Mickiewicza do ul. Limanowskiego (w rejonie ronda Korfantego) znajduje się specjalnie wydzielone torowisko tramwajowe pomiędzy jezdniami. To udogodnienie sprawia, że aleja jest atrakcyjnym szlakiem komunikacyjnym.

Aleja Włókniarzy rozpoczyna się w miejscu skrzyżowania z ulicą Zgierską na rondzie mjr. Alfreda Michała Biłyka, a kończy przy skrzyżowaniu z al. ks. bpa Władysława Bandurskiego i al. Adama Mickiewicza, w niedalekim sąsiedztwie dworca Łódź Kaliska. W środkowej części alei wznosi się estakada, która przebiega nad końcowym skrzyżowaniem, łącząc się z al. Jana Pawła II.

Historia alei Włókniarzy sięga lat 70. XX wieku, kiedy to powstała wzdłuż istniejących torów kolejowych, od ul. Pabianickiej aż do ul. Zgierskiej. W jej przebiegu zintegrowano wiele dawnych ulic, takich jak Towarowa, Nowo-Towarowa oraz Letnia. W 1977 roku aleja zyskała swoją obecnie obowiązującą nazwę, natomiast w dniu 7 czerwca 2005 roku Rada Miejska podjęła decyzję o przemianowaniu wybranej części alei (z al. Mickiewicza i al. Bandurskiego w kierunku ul. Pabianickiej) na aleję Jana Pawła II.

Wzdłuż alei Włókniarzy znajduje się również ważny obiekt sakralny, a mianowicie świątynia parafii Najświętszego Zbawiciela. Blisko skrzyżowania alei z ul. 6 sierpnia znajduje się natomiast stadion żużlowy, na którym swoją działalność prowadzi Orzeł Łódź.