Adolf Steinert

---

Życiorys

Adolf Steinert, jako najstarszy syn Carla Gottlieba Steinerta oraz Pauliny Steinert z domu Biller, zyskał solidne podstawy edukacyjne i zawodowe. Jego dalsza edukacja odbyła się w Niemiecko-Rosyjskiej Szkole Realnej w Łodzi, a następnie kontynuował naukę w obszarze włókiennictwa w Wyższej Szkole Technicznej w Chemnitz. Po pomyślnym ukończeniu studiów wrócił do Łodzi, gdzie związał swoje zawodowe życie z rodzinnym przedsiębiorstwem. W związku z tragiczną śmiercią ojca objął zarząd nad fabryką, jednak jej kontrola formalnie pozostawała w rękach matki, jako że nie dokonano podziału majątku. W trakcie swojej kariery, zajmował się rzemieślniczą produkcją nakładczą tkanin bawełnianych, prowadząc działalność w Konstantynowie oraz Zelowie.

W okresie 1869–1980, firma Steinerta skupiała się głównie na przetwórstwie perkalu, korzystając z zasobów zakładów Karola Scheiblera. Dynamiczny rozwój przedsiębiorstwa, szczególnie w latach 80. XIX wieku, umożliwił wprowadzenie na rynek nowych produktów, w tym tkanin flanelowych. Warto zaznaczyć, że w tym czasie jego zakład stał się trzecią co do wielkości drukarnią tkanin bawełnianych w Łodzi, co znacząco wpłynęło na jego pozycję rynkową.

W roku 1886, po przeprowadzeniu podziału spadku, Steinert przejął pełną kontrolę nad fabryką, powołując do zarządu swoich synów – Karola i Ryszarda. Następnie zainwestował w rozbudowę zakładu, budując tkalnię z 100 mechanicznymi krosnami, a także modernizując inne elementy produkcyjnej infrastruktury, w tym kotły i maszyny parowe. Swojemu zakładowi nadał nowoczesny charakter, między innymi dzięki budowie pierwszej w Łodzi fabrycznej elektrowni w 1888 roku. W tym czasie liczba pracowników wynosiła 124, a roczny obrót zakładu osiągał wartość 200 tys. rubli.

Podczas swojego rozwoju, w 1896 roku, Steinert zrealizował ciekawe przedsięwzięcie budowlane, wznosząc neorenesansowy pałac przy ul. Piotrkowskiej 272, zaprojektowany przez znawcę architektury, Franciszka Chełmińskiego. W końcu lat 90. XIX wieku rozszerzył swoje interesy, wznosząc dodatkowe obiekty, w tym drugą drukarnię oraz przędzalnię zdolną do obsługi 5 tys. wrzecion, co świadczyło o rosnącej sile jego przemysłowego imperium, które w 1901 roku rozrastało się do 1600 wrzecion i 242 krosien mechanicznych, zatrudniając równocześnie 1100 pracowników.

26 maja 1903 roku, po latach intensywnych działań, Steinert zdecydował się na wycofanie z aktywnego kierowania przedsiębiorstwem, przekazując je w ręce synów, zachowując jednak pensję wynoszącą 10 tys. rubli. Jego fortuna osiągnęła wartość 1 mln rubli, z majątkiem nieruchomości sięgającym 400 tys. rubli. Po zakończeniu kariery w zarządzie, pozostał aktywnie zaangażowany w działalność honorowego prezesa firmy.

Steinert znalazł swój ostatni spoczynek na starym cmentarzu ewangelickim w Łodzi. W życiu prywatnym był związany z Teresą z domu Lahmert, z którą miał pięciu synów: Karola Bernhardta (1862–1923), męża Marii Steinecker, Ryszarda Karola (ur. 1864), męża Eleonory Müller, Oskara Karola (1869–1895), Roberta (1879–1917) męża Almy Keller oraz Emila Adolfa (ur. 1880), męża Joanny Mentey.

---

Oceń: Adolf Steinert

---