Antoni Szadkowski

---

Życiorys

Antoni Szadkowski przyszedł na świat 7 marca 1905 roku w rodzinie Antoniego, który był członkiem Narodowego Związku Robotniczego, a także zesłańcem i działaczem Narodowej Partii Robotniczej w okresie międzywojennym. Jego matką była Franciszka z domu Mrugalska. W latach 1913-1926 uczęszczał do Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Zgierzu, gdzie z sukcesem ukończył naukę, uzyskując w maju 1926 roku świadectwo dojrzałości. Następnie kontynuował edukację na Uniwersytecie Poznańskim, na Wydziale Prawa i Ekonomii, gdzie w 1931 roku osiągnął dyplom magistra.

Od października 1931 do czerwca 1932 roku, Antoni odbył służbę wojskową w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 2 w Biedrusku. 1 stycznia 1935 roku został awansowany na stopień podporucznika, zajmując 314 miejsce w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Po krótkim okresie pracy jako urzędnik w Dyrekcji Lasów Państwowych, podjął zatrudnienie jako radca w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, gdzie pracował aż do wybuchu II wojny światowej.

Podczas studiowania, Szadkowski związał się z Narodową Partią Robotniczą, gdzie wspólnie z Zygmuntem Felczakiem współredagował „Prawdę”, wielkopolski organ prasowy tej partii. Następnie nawiązał współpracę z „Obroną Ludu”, gazetą wydawaną w Bydgoszczy. W 1933 roku dołączył do Partii Narodowych Socjalistów, kierowanej przez Kazimierza Dagnana. W latach 30. był też współorganizatorem Towarzystwa Oświaty i Kultury Robotniczej „Pochodnia”, a od 1938 roku sprawował funkcję przewodniczącego tego stowarzyszenia.

W 1939 roku działał jako dowódca plutonu 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w obronie Modlina podczas kampanii wrześniowej. Po kapitulacji twierdzy powrócił do Warszawy. W konspiracji zakładał Polski Związek Wolności, którego komendantem głównym był pod pseudonimem „Bolesław”. Organizacja ta została utworzona w listopadzie 1939 roku przez byłych członków NPR oraz żołnierzy 36 pułku. Po pewnym czasie, po wsypie konspiracyjnego lokalu, był zmuszony do ukrywania się na terenach Podlasia.

Od 1941 roku pełnił funkcję zastępcy porucznika Tadeusza Żenczykowskiego, kierownika Podwydziału „N” BIP KG ZWZ-AK, a także zaangażował się jako jeden z kierowników centralnego kolportażu akcji „N”. W tym czasie używał pseudonimu „Leszek”. W 1942 roku, rozkazem o numerze L. 65/BP, został mianowany porucznikiem rezerwy. Uczestniczył w tragicznych wydarzeniach powstania warszawskiego, gdzie poniósł śmierć 16 września 1944 roku, w okolicznościach, które wciąż pozostają nieznane.

---

Oceń: Antoni Szadkowski

---