Zygmunt Zieliński (generał dywizji)

---

Życiorys

Był synem Stanisława i Janiny. Jego ojciec pełnił służbę jako zawodowy wojskowy. Przed rozpoczęciem II wojny światowej rodzina mieszkała we Włodzimierzu Wołyńskim. Po agresji ZSRR na Polskę zostali deportowani na Syberię, gdzie Zygmunt pracował przy wyrębie lasów.

W maju 1943 roku zaciągnął się do formowanej w ZSRR 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Jego talent i determinacja zaowocowały ukończeniem Szkoły Oficerskiej Piechoty nr 1 w Riazaniu z wyróżnieniem. W 1946 roku ukończył również kurs dowódców batalionów w Centrum Wyszkolenia Piechoty mieszczącym się w Rembertowie. Pracował tam jako wykładowca taktyki oraz piastował stanowisko starszego adiutanta batalionu. Awansował na kapitana w 1946, a dwa lata później osiągnął stopień majora.

W latach 1948–1951 jego edukacja obejmowała również studia w Akademii Sztabu Generalnego WP, gdzie uzyskał ważne kwalifikacje. Jako wykładowca na tej akademii kontynuował rozwój swojej kariery, będąc w kolejnych latach zastępcą szefa katedry oraz jej szefem. W 1957 roku awansował do stopnia pułkownika.

Specjalizował się w wojskowych naukach i w maju 1962 roku zdobył tytuł doktora nauk wojskowych. W 1965 roku zaczął pełnić funkcję szefa Gabinetu Ministra Obrony Narodowej, marszałka Mariana Spychalskiego. Jego kariera w Ministerstwie Obrony Narodowej trwała do 1986 roku, w tym czasie nieprzerwanie był szefem Departamentu Kadr przez osiemnaście lat.

Na początku października 1968 roku, na mocy uchwały Rady Państwa, uzyskał stopień generała brygady, a nominację wręczył mu 12 października 1968 roku w Belwederze. W 1970 roku ukończył Wyższy Kurs Strategiczny w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie.

W 1972 roku, zatwierdzony przez Radę Państwa, awansował do stopnia generała dywizji, a nominacja odbyła się w Belwederze 11 października tego samego roku z rąk przewodniczącego Rady Państwa PRL, prof. Henryka Jabłońskiego.

Jego wkład w tworzenie „Zasad działania kadrowego w Siłach Zbrojnych PRL” został doceniony w 1973 roku, kiedy to otrzymał nagrodę I stopnia MON w dziedzinie sztuki operacyjnej. Był także aktywnym uczestnikiem wielu Zjazdów PZPR, będąc delegatem na VI (1971), VII (1975), VIII (1980), IX (1981) oraz X Zjeździe (1986). W latach 1963–1965 był członkiem Komitetu Uczelnianego PZPR przy Akademii Sztabu Generalnego WP, a od 1968 do 1975 roku członkiem Komitetu Partyjnego PZPR przy INSTYCJACH Centralnych MON.

W czasie stanu wojennego (1981–1983) pełnił funkcję sekretarza Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Później, w latach 1987–1990, był ministrem pełnomocnym – Szefem Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim. Po osiągnięciu wieku emerytalnego, w listopadzie 1990 roku przeszedł w stan spoczynku.

Zmarł 27 września 2017 roku i znalazł spoczynek na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 9D-4-1).

Awanse

W trakcie swojej długotrwałej kariery w Wojsku Polskim Zygmunt Zieliński odnosił liczne sukcesy, które wiązały się z objęciem różnych stopni wojskowych. Poniżej przedstawiono chronologiczny wykaz jego awansów:

• podporucznik – 1944,
• porucznik – 1945,
• kapitan – 1946,
• major – 1948,
• podpułkownik – 1952,
• pułkownik – 1957,
• generał brygady – 1968,
• generał dywizji – 1972.

Życie prywatne

Zygmunt Zieliński spędzał życie prywatne w Warszawie, gdzie prowadził własne życie rodzinne. Był mężem Danuty Zielińskiej, która urodziła się w 1929 roku i zmarła w 2017 roku. Para doczekała się jednego syna.

Ordery i odznaczenia

W trakcie swojej 47-letniej służby wojskowej, generał Zygmunt Zieliński zdobył szereg odznaczeń, które są świadectwem jego zaangażowania i odwadze. Oto lista jego najważniejszych wyróżnień:

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1980),
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1973),
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Medal „100 lat ruchu robotniczego w Polsce” (1982),
• Honorowa Odznaka 30-lecia PPR (1972),
• Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1977),
• Order Czerwonego Sztandaru (1968, ZSRR),
• Order Przyjaźni Narodów (1973, ZSRR),
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR),
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1972, ZSRR),
• Odznaka „25-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1970, Związek Radziecki),
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1975, ZSRR),
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (1985, ZSRR),
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (1978, ZSRR),
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (1980, ZSRR),
• Medal „Za Umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” II stopnia (1970, CSRS),
• Medal „30-lecia Bułgarskiej Armii Ludowej” (1974, Bułgaria),
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (1980, Bułgaria),
• Medal Braterstwa Broni (1983, Republika Kuby),
• Srebrny Order Bojowy „Za Zasługi dla Narodu i Ojczyzny” (1975, NRD),
• Złoty Medal Braterstwa Broni (NRD),
• Złoty Medal Braterstwa Broni Węgierskiej Armii Ludowej (1980, Węgry),
• Order Zasługi Wojskowej I klasy (1985, Wietnam),
• inne odznaczenia organizacyjne, regionalne i zagraniczne.

---

Oceń: Zygmunt Zieliński (generał dywizji)

---