Franciszek Kaliszewski

Pochodził z chłopskiej rodziny, która mieszkała w gminie Rzgów, obecnie znanej jako gmina Gospodarz. W wieku 14 lat, w 1903 roku, rozpoczął pracę w łódzkich zakładach włókienniczych, gdzie szybko zdobywał doświadczenie jako włókniarz-przędzalnik.

Od 1906 roku związał się z partią SDKPiL, angażując się w kolportaż prasy w dzielnicy Górna. Rok później, w 1907 roku, w wyniku oskarżenia o udział w zamachu na agenta policji, został aresztowany. To wydarzenie zapoczątkowało długi okres uwięzienia, które spędził w miastach takich jak Łódź, Piotrków, Kalisz oraz Warszawa. Ostatecznie skazano go na 2 lata i 8 miesięcy katorgi, które odbył w Centralnym Więzieniu Aleksandrowskim w guberni irkuckiej, dokąd wywieziono go w 1910 roku.

W 1912 roku został ponownie aresztowany za udział w nielegalnym zebraniu socjaldemokratycznym w Krasnojarsku, co zaowocowało 23-miesięcznym więzieniem, a następnie zesłaniem do Jakucji. W listopadzie 1917 roku wziął aktywny udział w rewolucji październikowej na Syberii, a w 1919 roku powrócił do Łodzi, gdzie kontynuował pracę jako włókniarz oraz działalność polityczną.

Kaliszewski był działaczem KPRP/KPP, a także członkiem Wydziału Zawodowego Komitetu Łódzkiego KPRP. W 1919 roku był internowany w Dąbiu, skąd zdołał uciec po 11 miesiącach. Po powrocie do Łodzi, rozpoczął pracę jako technik partyjny w dzielnicy Górna.

W 1922 roku przyjęto go w szeregi Komitetu Okręgowego KPRP, a także Związku Proletariatu Miast i Wsi. Został aresztowany 19 kwietnia 1923 roku podczas masowej akcji policji przeciwko komunistom w Łodzi. 11 października tego samego roku skazano go na 3 lata więzienia, jednak po apelacji wyrok obniżono do 2 lat więzienia we Wronkach.

Po powrocie z więzienia, Kaliszewski kontynuował swoją działalność w KPP aż do jej rozwiązania w 1938 roku. W 1940 roku został deportowany na przymusowe roboty do Niemiec, gdzie pracował w cegielni w Hanowerze do końca II wojny światowej. Po wojnie wrócił do Łodzi, a w 1946 roku podjął pracę jako brakarz przędzy w Zakładach Przemysłu Bawełnianego. Z kolei w 1955 roku przeszedł na rentę.

W ciągu swojego życia był członkiem PPR oraz PZPR, a także został odznaczony licznymi wyróżnieniami, w tym Orderem Sztandaru Pracy I klasy w 1955 roku oraz Brązowym Krzyżem Zasługi w 1947 roku. Warto również dodać, że jego starszy brat, Bolesław, był działaczem SDKPiL i tragicznie stracił życie w 1906 roku, zostając straconym przez Rosjan w lesie konstantynowskim.