Stanisław Brzezina

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Brzezina, który przyszedł na świat 5 marca 1904 roku w Łodzi, w regionie znanym wówczas jako gubernia piotrkowska, to postać, której życie i osiągnięcia zasługują na szczególne upamiętnienie.

Jako pułkownik pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, odegrał istotną rolę w dziejach lotnictwa wojskowego, zwłaszcza w trudnym okresie II wojny światowej. Niestety, zmarł 13 lutego 1946 roku w miejscowości Orpington.

W uznaniu swoich zasług został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, co stanowi dowód na jego odwagę i oddanie w służbie ojczyźnie.

Życiorys

„Stanisław Brzezina, w 1919 roku, zaledwie piętnastoletni ochotnik, dołączył do Wojska Polskiego, biorąc udział w przejęciu Wilna. W roku 1920, w kontekście utworzenia Litwy Środkowej, aktywnie współdziałał w Związku Obrony Kraju. Wkrótce po tym, został zwolniony z armii, aby móc zakończyć naukę. W 1924 roku rozpoczął edukację w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie.

Stanisław Brzezina był absolwentem Oficerskiej Szkoły Lotnictwa w Dęblinie, gdzie ukończył kurs z 11 lokatą w pierwszej promocji. 15 sierpnia 1927 roku, po awansie na sierżanta podchorążego obserwatora, został przydzielony do 34. eskadry liniowej w Poznaniu. Po ukończeniu kursu pilotażu w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa, przeniesiono go do 4 pułku lotniczego w Toruniu, gdzie zajął miejsce w 141 eskadrze myśliwskiej. Następnie, z Torunia, trafił na stanowisko instruktora w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. W Szkole Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Toruniu sprawował funkcję szefa pilotażu.

W wyniku awansu, 1 stycznia 1936 roku uzyskał stopień kapitana w korpusie oficerów aeronautyki. W marcu 1939 roku, pełniąc służbę w Szkole Pilotażu w Grudziądzu, a także w Ułężu, był odpowiedzialny za wyszkolenie pilotów oraz strzelanie. W czasie kampanii wrześniowej, to właśnie stąd realizował działania bojowe przeciwko niemieckiemu lotnictwu, bombardującemu obszary Ułęża oraz Dęblina. Pod jego szyldem lotnicy skutecznie odstraszali niemieckie bombowce, a także prowadzili ataki na niemiecką piechotę w tym regionie.

Przez Rumunię i Francję udało mu się dotrzeć do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF-u, uzyskując numer służbowy 76782. Jako członek 74 dywizjonu myśliwskiego RAF, brał udział w słynnej bitwie o Anglię. 13 sierpnia 1940 roku, w trakcie walki z samolotem Do-17, został zestrzelony, zmuszony do skoku na spadochronie. W lutym 1941 roku zorganizował i objął dowództwo nad 317 Dywizjonem Myśliwskim Wileńskim, które pełnił do 20 sierpnia 1941 roku, kiedy to przekazał obowiązki kapitanowi Henrykowi Szczęsnemu. Od 18 sierpnia do 24 listopada 1941 roku dowodził 2 Polskim Skrzydłem Myśliwskim.

Po przebywaniu na kursie w Stanach Zjednoczonych w Wyższej Szkole Lotniczej, objął funkcję dowódcy lotniska w Heston, a następnie wykładowcy w Wyższej Szkole Lotniczej w Peebles. W 1943 roku, w stopniu pułkownika, został mianowany szefem sztabu Polskich Sił Powietrznych. Niestety, pułkownik Brzezina zginął w wypadku lotniczym 13 lutego 1946 roku w Orpington, koło Kentu, podczas wykonywania służbowego lotu z Niemiec do Anglii na samolocie Douglas DC-3 Dakota. Został pochowany na cmentarzu St. Mary w Orpington, grób nr E, 94.

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana, Stanisław Brzezina plasuje się na 153. miejscu, z dwiema potwierdzonymi zestrzeleniami oraz jednym uszkodzeniem.

W dniu 13 sierpnia 1940 roku, zestrzelił samolot bombowy Dornier Do 17, a także drugą maszynę tego typu uszkodził.

Następnie, 10 lipca 1941 roku, zestrzelił myśliwiec Messerschmitt Bf 109.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Brzezina uzyskał szereg znaczących odznaczeń, które świadczą o jego heroicznych czynach oraz oddaniu służbie wojskowej.

  • krzyż srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
  • krzyż walecznych,
  • polowa odznaka pilota,
  • Distinguished Flying Cross.

Przypisy

  1. a b c d e f Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 114.
  2. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 476.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 209.
  4. a b c d Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 219.
  5. a b c Jerzy Pawlak: Absolwenci Szkoły Orląt: 1925-1939. Warszawa: Retro-Art, 2002, s. 46.
  6. Kronika ↓, s. 52.
  7. Kronika ↓, s. 11.
  8. Kronika ↓, s. 10.

Oceń: Stanisław Brzezina

★★★★★
Średnia ocena:4.73 Liczba ocen:7