Albert Traeger

---

Życiorys

Albert Traeger przyszedł na świat 3 lutego 1892 roku w Łodzi, w rodzinie Gustawa Adolfa oraz Anny z domu Czapiewska. W roku 1912 podejmował naukę w gimnazjum w Moskwie, gdzie po zakończeniu edukacji uzyskał świadectwo dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Jazdy, która mieściła się w Elizawetgradzie, uczelnia ta kształciła go do 1914 roku.

W czasie I wojny światowej służył w 4 pułku ułanów charkowskich, gdzie zyskał awans na sztabsrotmistrza. Po rozpoczęciu działań w I Korpusie Polskim w Rosji, dowodzonym przez generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, pełnił służbę od 26 grudnia 1917 do 1 lutego 1918, mając za zadanie organizację pułku. Jako dowódca szwadronu zapasowego w 3 pułku ułanów miał okazję przekazać swoje doświadczenie młodszym oficerom. W krótkim czasie został uwięziony przez bolszewików na moskiewskich Butyrkach.

Po uwolnieniu, Traeger podjął pracę w Moskwie, a dokładniej w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej, w której to pełnił obowiązki w Wydziale Konsularnym. Jego zadaniem było wspieranie polskich oficerów, którzy byli ścigani przez bolszewików, a którzy chcieli opuścić Rosję w kierunku Polski.

15 stycznia 1919 roku Traeger przybył do Warszawy, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego. Otrzymał skierowanie do Poznania, gdzie brał udział w formowaniu 1 pułku ułanów wielkopolskich, który później był przemianowany na 15 pułk ułanów. Po awansie na rotmistrza objął dowództwo szwadronu, a później dyonu, w tym I i II szwadronie. W lipcu 1919 roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku oraz p.o. oficera sztabowego.

Zarządzenie wydane przez podpułkownika Władysława Andersa 24 maja 1920 roku nakazało Traegerowi objąć dowodzenie wydzielonym oddziałem 15 pułku ułanów. Jego misją był atak na brygadę dońskich kozaków, która zagrażała tyłom 6 Dywizji Piechoty. Na czele 200 ułanów, Traeger rozbił poszczególne oddziały wroga, co doprowadziło do ich kapitulacji. W wyniku tego boju wzięto do niewoli 500 jeńców oraz zdobyto 8 ckm i tabory. Uznanie za ten wyczyn wyraził Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari.

26 marca 1921 roku, z dniem 1 kwietnia 1920 roku, Traeger został zatwierdzony w stopniu majora, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich oraz armii rosyjskiej. Do stycznia 1928 roku pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 15 pułku ułanów w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 roku awansowano go na podpułkownika z datą senioralną 1 stycznia 1927, z 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Następnie w styczniu 1928 roku przeniesiony został do 18 pułku ułanów w Bydgoszczy, gdzie objął dowództwo pułku.

Od 27 stycznia 1932 roku aż do wybuchu II wojny światowej, Traeger pełnił służbę jako rejonowy inspektor koni w Lublinie. 25 września tego samego roku został wzięty do niewoli przez niemieckie wojska.

Po zakończeniu II wojny światowej, w 1945 roku, powrócił do służby w ludowym Wojsku Polskim, a 21 grudnia uzyskał awans na pułkownika. W 1946 roku przeszedł w stan spoczynku. Albert Traeger został pochowany na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 6 kwatera 8-10). Był żonaty z Zofią Semoff, z którą mieli syna Jerzego Janusza.

Ordery i odznaczenia

Albert Traeger był odznaczonym bohaterem, który przez całe swoje życie otrzymywał liczne nagrody za swoje zasługi. Jego osiągnięcia w służbie wojskowej zostały docenione przez różne instytucje.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3901 – przyznany 30 czerwca 1921,
• Krzyż Walecznych – otrzymał go trzy razy,
• Złoty Krzyż Zasługi – nadany 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Złoty Medal „za Waleczność” – od Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, przyznany 7 września 1923,
• Medal Zwycięstwa – uzyskany 22 lipca 1925.

---

Oceń: Albert Traeger

---