Zdzisław Głuszczyk

---

Życiorys

Zdzisław Głuszczyk przyszedł na świat 23 sierpnia 1934 roku w Łodzi, w rodzinie Jana oraz Apolonii. Po ukończeniu Liceum Ogólnokształcącego Mikołaja Kopernika w Łodzi, w latach 1951–1952, rozpoczął swoją karierę zawodową w spółdzielni tekstylnej w swoim rodzinnym mieście.

W we wrześniu 1952 roku podjął naukę w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, która zakończyła się w sierpniu 1955 roku. Uzyskał tam bardzo dobre wyniki i dzięki interwencji gen. dyw. Wsiewołoda Strażewskiego, otrzymał stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych. Wkrótce potem rozpoczął służbę jako dowódca plutonu dział pancernych SU-76 w 41 Pułku Piechoty w Szczecinie. Już od 1958 roku obejmował rolę dowódcy kompanii czołgów T-34 w tym samym pułku, zdobywając złotą odznakę oraz tytuł „Wzorowego Dowódcy”. Od 7 stycznia 1962 roku pełnił funkcję dowódcy batalionu czołgów średnich w 9 Zaodrzańskim Pułku Zmechanizowanym 12 Dywizji Zmechanizowanej w Stargardzie Szczecińskim.

W roku 1965 został skierowany na Wyższy Kurs Doskonalenia Oficerów dla dowódców batalionu czołgów w Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych w Poznaniu, gdzie również odniósł sukces, kończąc kurs z oceną bardzo dobrą. Następnie, w październiku 1966 roku, rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego WP im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, które trwały do sierpnia 1969 roku. Po tym okresie objął funkcję szefa sztabu 25 Drezdeńskiego Pułku Czołgów Średnich w Szczecinie.

W roku 1971, po odbyciu kursu o charakterze operacyjno-taktycznym, został dowódcą 41 Pułku Zmechanizowanego im. mjr. Bronisława Lachowicza w Szczecinie. Jego pułk osiągnął wysokie wyniki szkoleniowe, co przyniosło mu dwukrotne wyróżnienie w dyrektywach szkoleniowych MON, a także zdobycie tytułu „Mistrza Gospodarności” w latach 1972 oraz 1973.

Od sierpnia 1974 roku studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa w Moskwie. Po zakończeniu studiów przez 4 miesiące pełnił funkcję szefa sztabu 20 Warszawskiej Dywizji Pancernej im. Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Następnie, od 15 listopada 1976 roku, został dowódcą 5 Saską Dywizją Pancerną im. gen. bryg. Aleksandra Waszkiewicza w Gubinie.

W dniu 9 października 1980 roku, na mocy uchwały Rady Państwa PRL, został awansowany na stopień generała brygady. Uroczystość nominacji miała miejsce w Belwederze, 11 października 1980 roku, gdzie wręczył mu ją przewodniczący Rady Państwa, prof. Henryk Jabłoński.

Od 30 października 1980 roku piastował stanowisko komendanta – rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu. Po reorganizacji szkolnictwa wojskowego, skierowano go na stanowisko komendanta Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, gdzie jego kierownictwo doprowadziło do trzykrotnego zdobycia tytułu „Przodującej uczelni WP”. Od listopada 1994 roku był w dyspozycji ministra Obrony Narodowej, a do momentu zakończenia służby pełnił funkcję kierownika zespołu badawczego, który zajmował się badaniami dotyczącymi właściwości taktyczno-ogniowych czołgu PT-91 Twardy.

31 stycznia 1994 roku, po zakończeniu zawodowej służby wojskowej, został uroczyście pożegnany przez p. o. ministra obrony narodowej, Jerzego Milewskiego oraz szefa Sztabu Generalnego WP, gen. broni Tadeusza Wileckiego. Z uwagi na osiągnięcie ustawowej granicy wieku, 5 kwietnia 1995 roku, przeszedł w stan spoczynku.

W latach 80. był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Zielonej Górze (1980) oraz w Poznaniu (1988-1990). Jako autor ponad 20 publikacji dotyczących taktyki oraz szkolenia ogniowego wojsk pancernych, w 1991 roku pełnił funkcję konsultanta w filmie „Kroll”. W stanie spoczynku zasiadał w prezydium Stowarzyszenia Czołgistów Polskich oraz angażował się w działalność Ligi Obrony Kraju w Poznaniu.

Ostatecznie, Zdzisław Głuszczyk został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu junikowskim (AZ-3-L-42). Podczas ceremonii pogrzebowej nie zorganizowano asysty wojskowej, a dowódca garnizonu Poznań, płk dypl. pil. Jacek Pszczoła, nie wyjaśnił przyczyn takiej decyzji.

Awanse

Przebieg kariery Zdzisława Głuszczyka odzwierciedla jego awanse wojskowe, które miały miejsce w różnych latach. Oto szczegółowy wykaz jego stopni oficerskich:

• podporucznik – 1955,
• porucznik – 1958,
• kapitan – 1962,
• major – 1966,
• podpułkownik – 1971,
• pułkownik – 1976,
• generał brygady – 1980.

Ordery i odznaczenia

Zdzisław Głuszczyk zdobył liczne odznaczenia w uznaniu jego zasług oraz osiągnięć w różnych dziedzinach życia. Jego kariera była pełna wyróżnień, które świadczą o jego oddaniu i pracy na rzecz kraju. Wśród najbardziej znaczących odznaczeń znajdują się:

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1987 roku,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany w 1978 roku,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1970 roku,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, przyznany w 1975 roku,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, przyznany w 1979 roku,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej, przyznany w 1982 roku,
• Medal Za zasługi dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego, przyznany w 1974 roku,
• Medal Za zasługi dla Śląskiego Okręgu Wojskowego, przyznany w 1980 roku,
• inne odznaczenia.

Te wyróżnienia stanowią nie tylko osobisty dorobek Głuszczyka, ale także są dowodem jego wspaniałej służby narodowej oraz zaangażowania w rozwój Polski.

Życie prywatne

Urodził się jako syn Jana, który był zaangażowany w pracę na kolei w ramach PKP, oraz Apolonii. Jego życie miało miejsce w Poznaniu, gdzie spędził znaczną część swojego istnienia.

Zdzisław był mężem Róży Głuszczyk, a ich rodzina powiększyła się o dwoje dzieci, co świadczy o silnych więziach rodzinnych oraz zaangażowaniu w życie domowe.

---

Oceń: Zdzisław Głuszczyk

---