Kazimierz Jesionowski, urodzony 3 lutego 1893 roku w Łodzi, był wybitną postacią w historii polskiego lotnictwa. Jako kapitan i pilot 8 eskadry wywiadowczej, odegrał znaczącą rolę w rozwijającym się świecie lotniczym.
Jego życie, niestety, zakończyło się 23 sierpnia 1919 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie wspomnienie niezwykłego fachowca oraz heroicznego człowieka zaangażowanego w działania na rzecz ojczyzny.
Życiorys
„Kazimierz Jesionowski przyszedł na świat w Łodzi, gdzie zakończył edukację w Szkole Zgromadzenia Kupców, zdobywając maturę. Z powodu swoich antyniemieckich poglądów oraz posiadania niemieckiego obywatelstwa postanowił zgłosić się jako ochotnik do armii carskiej, co miało na celu uniknięcie internowania. Jego nauka kontynuowana była na terenie Rosji, gdzie ukończył szkolenie w szkole oficerskiej i brał udział w walkach na froncie, początkowo pełniąc funkcję obserwatora w lotnictwie.
Jesionowski ukończył również szkołę pilotów na Krymie, a następnie dołączył do I Korpusu Polskiego pod dowództwem generała Józefa Dowbor-Muśnickiego. W kwietniu 1919 roku, jako pilot 8 eskadry wywiadowczej, brał udział w bombowym ataku na statki Armii Czerwonej, które znajdowały się na rzece Pina. Jego kariera lotnicza obejmowała także misję specjalną w Pskowie, gdzie niestety został ujęty przez Niemców i trafił do obozu jenieckiego. Po niełatwych doświadczeniach, udało mu się przedostać do Polski w trakcie listopadowej rewolucji w Niemczech.
Po przybyciu do kraju, zgłosił się ochotniczo do lotnictwa i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Dzięki jego wysokim kwalifikacjom, został ściągnięty z frontu i mianowany pilotem oblatywaczem, wykonującym przeloty nowych samolotów przed wysłaniem na linie frontu.
Tragicznie, Jesionowski zginął 23 sierpnia 1919 roku, razem z porucznikiem inż. Karolem Słowikiem, na lotnisku mokotowskim podczas pokazu lotniczego, w obecności Naczelnika Państwa, marszałka Józefa Piłsudskiego. Używany przez nich samolot, konstrukcji Karola Słowika – CWL Słowik, zbudowany na bazie wraków samolotów pozostawionych przez wojska niemieckie, w trakcie lotu utracił skrzydła na wysokości około 500 metrów, co było wynikiem niskiej jakości materiałów użytych do jego budowy.
Pośmiertnie awansowano go do stopnia kapitana. Dodatkowo, za swoje zasługi na froncie, został odznaczony Polową Odznaką Pilota.
Przypisy
- a b c d e f Historia Lotnictwa Polskiego [online], shinden.org [dostęp 08.05.2023 r.]
- a b c d e StanisławS. Borowy StanisławS., MarianM. Romeyko MarianM., Ku czci poległych lotników: księga pamiątkowa: praca zbiorowa, „Biblioteka Uniwersytecka w Poznaniu”, 1933 [dostęp 27.05.2023 r.]
- AnnaA. Kaniewska AnnaA., Łódzkie orlęta – wychowankowie Szkoły Zgromadzenia Kupców – bohaterowie wojny 1920 roku, „Bitewnik Łódzki 1920”, sierpień 2020 r.
- JerzyJ. Pawlak JerzyJ., Polskie eskadry w latach 1918–1939, Wyd. 1, Biblioteczka skrzydlatej Polski, Warszawa: Wyd. Komunikacji i /Laczności, 1989, s. 179, ISBN 978-83-206-0760-4 [dostęp 27.05.2023 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Wacław Frankowski (żołnierz) | Juliusz Roman Heinzel | Edward Rajpold | Robert Staniszewski (pułkownik) | Maria Eugenia Jasińska | Alfred Nowacki | Wacław Lutomski | Janusz Stawski | Franciszek Moczkowski | Hilary Kielek | Mieczysław Teodorczyk (oficer) | Stanisław Wolski (podchorąży) | Konrad Bugajak | Jan Kowalewski | Czesław Twardowski | Paweł Dobrodziej | Zdzisław Głuszczyk | Andrzej Rosiński (wojskowy) | Michał Fiszer | Sławomir Stasiak (wojskowy)Oceń: Kazimierz Jesionowski