Robert Staniszewski (pułkownik)

---

Życiorys

Robert Staniszewski urodził się w Nietulisku Dużym, w powiecie opatowskim, na terenie Kielecczyzny jako syn Stanisława oraz Julii z Korzeniowskich. W okresie niemieckiej okupacji podjął naukę zawodu tokarskiego w zakładach metalurgicznych w Starachowicach. Po zakończeniu II wojny światowej, w czerwcu 1945, rozpoczął swoją wojskową karierę w ludowym Wojsku Polskim. Początkowo pracował jako technik konstruktor w Zakładach Naprawczych Lotniczych w Dęblinie, gdzie służył aż do 1949 roku.

W 1947 roku awansował do stopnia podporucznika, a dwa lata później uzyskał tytuł porucznika. W latach 1949-1956 Staniszewski pełnił funkcje techniczne w jednostkach należących do Instytutu Techniki Lotniczej. Równolegle, od 1952 roku, studiował na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, gdzie w 1953 roku osiągnął stopień kapitana. Dwa lata później, w 1956 roku, zakończył studia, uzyskując dyplom inżyniera mechanika w zakresie eksploatacji samolotów. W tym samym roku zaczynał pracę jako asystent, a od 1958 był starszym asystentem w Wojskowej Akademii Technicznej WAT.

W latach 1959-1962 Staniszewski kierował laboratorium pomiarów i automatyki na tej uczelni. W październiku 1962 uzyskał stopień doktora w dziedzinie nauk technicznych, prezentując pracę dyplomową zatytułowaną „O zagadnieniu wyznaczenia optymalnych i krytycznych parametrów pracy nieizobarycznego silnika rakietowego na paliwo ciekłe z dyszą rozwartą”, której promotorem był Ryszard Szymanik.

W 1962 roku został mianowany docentem na Wydziale Mechanicznym, równocześnie uzyskując stopień podpułkownika. Rok 1968 był dla niego przełomowy, bowiem awansował na pułkownika oraz objął stanowisko zastępcy kierownika Instytutu Techniki Lotniczej i Rakietowej. W latach 1970-1977 kierował Zakładem Automatyki i Dynamiki Układów, równolegle prowadząc wykłady w innych uczelniach, takich jak Wyższa Szkoła Marynarki Wojennej w Gdyni (1968-1973), Wyższa Oficerska Szkoła Lotnicza w Dęblinie (1970-1972) oraz na Politechnice Warszawskiej (1970-1975).

W maju 1973 roku habilitował się, przedstawiając rozprawę zatytułowaną „Synteza pewnego dynamicznego modelu optymalizacji złożonych układów cieplnych”. W 1977 objął kierownictwo Katedry Układów Sterowania WAT, a w 1979 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a w 1985 roku – profesorem zwyczajnym. Staniszewski przez krótki okres (1979-1980) pełnił także kierownictwo Instytutu Techniki Rakietowej na WAT.

Jego specjalizacja koncentrowała się na badaniach związanych z teorią sterowania, cybernetyką techniczną oraz metodologią projektowania, w szczególności na powiązaniach automatyki i teorii sterowania systemów z ich konstrukcją. Był twórcą nowych systemów sterowania zintegrowanego oraz autorem innowacyjnych modeli dynamiki w projektowaniu rozwojowym. Staniszewski opublikował przeszło 200 prac naukowych oraz popularnonaukowych, w tym 20 podręczników i skryptów, takich jak:

• Cybernetyka systemów projektowania (1980),
• Sterowanie zespołów napędowych: projektowanie, konstrukcja i eksploatacja (1980),
• Rozwój systemów projektowania (1981),
• Cybernetyczna teoria projektowania (1986),
• Teoria systemów (1988).

W 1985 roku Staniszewski zorganizował w Warszawie międzynarodową konferencję «Cybernetics–85», a w 1986 roku po raz pierwszy zainicjował konwersatorium poświęcone sztucznej inteligencji, co miało istotny wpływ na rozwój tej dziedziny w kontekście robotyki oraz metodologii projektowania w Polsce. Był redaktorem naczelnym kwartalnika Postępy Cybernetyki oraz serii wydawniczej Cybernetyka, a także stałym recenzentem amerykańskiego czasopisma Mathematical Review.

Staniszewski był członkiem Komitetu Informatyki Polskiej Akademii Nauk oraz Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, a także przewodniczył Radzie Naukowej Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Zakładów Metalowych w Skarżysku Kamiennej. Angażował się w działalność w dziewięciu radach naukowych związanych z technicznymi instytutami i uczelniami, a także pełnił funkcje konsultanta w różnych biurach projektowych oraz konstrukcyjnych. Był członkiem Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich (SIMP), w którym w latach 1966-1972 zasiadał w Zarządzie Oddziału Warszawskiego. Od 1970 roku brał czynny udział w Polskim Towarzystwie Cybernetycznym (PTC), pełniąc funkcję sekretarza naukowego, członka Zarządu Głównego, a od 1984 roku – prezesa. W przeszłości był także członkiem PZPR.

Robert Staniszewski zmarł nagle 7 marca 1988 roku w Szczecinie, a jego ostatni spoczynek miał miejsce na cmentarzu Komunalnym na Powązkach w Warszawie (kwatera H-13-7).

Odznaczenia

Pułkownik Robert Staniszewski to postać wyróżniająca się wieloma odznaczeniami, które świadczą o jego osiągnięciach. W ciągu swojej kariery otrzymał zaszczytne medale oraz odznaki, które poświadczają jego zaangażowanie i poświęcenie dla kraju oraz społeczności zawodowej.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Złota odznaka SIMP,
• Srebrna odznaka SIMP,
• Złota odznaka Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego,
• Srebrna odznaka Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego.

Źródła

Oto zestawienie zasobów dotyczących Roberta Staniszewskiego, które mogą dostarczyć cennych informacji na temat jego działalności oraz osiągnięć.

• Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 1235,
• Internetowy Polski Słownik Biograficzny.

---

Oceń: Robert Staniszewski (pułkownik)

---