Edward Rajpold


Edward Rajpold, urodzony 15 października 1894 roku w Łodzi, to postać o niezwykle interesującym życiorysie. Jego droga życiowa zakończyła się 4 września 1980 roku, również w Łodzi, gdzie spędził większość swojego życia.

Był on majorem piechoty w Wojsku Polskim, a jego wkład w historię wojska pozostaje ważnym elementem polskiej tradycji militarnej.

Życiorys

Edward Rajpold przyszedł na świat 15 października 1894 roku w Łodzi, jako syn Józefa. W 1914 roku związał się z Polską Organizacją Wojskową (POW) w Łodzi. Dwa lata później, w latach 1915-1916, ukończył szkołę podoficerską, co otworzyło mu drogę do dalszej kariery wojskowej.

Po zakończeniu I wojny światowej, w listopadzie 1918 roku, pełnił rolę dowódcy dzielnicy POW, a także był oficerem I Batalionu Strzelców Łódzkich. W 1919 roku zakończył uzupełniający kurs wojskowy, co umożliwiło mu służbę w piechocie, gdzie uzyskał stopień porucznika.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej został ranny. Po rekonwalescencji powrócił do 28 pułku Strzelców Kaniowskich w Łodzi, a następnie przeszedł do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, gdzie ukończył kurs taktyczno-strzelecki. Od początku 1936 roku był zaangażowany w pracę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Wieluniu, a w 1937 roku przeniesiono go do korpusu oficerów administracji.

W latach 1938-1939 pełnił funkcję komendanta powiatowego Związku Strzeleckiego, a w marcu 1939 roku został mianowany komendantem powiatowym Przysposobienia Wojskowego w Wieluniu. W okresie przed wybuchem II wojny światowej był odpowiedzialny za organizację batalionów Obrony Narodowej w regionie.

W czasach wojny obronnej Rajpold dowodził batalionem ON „Wieluń II”, który przeszedł szlak bojowy od Parcic do Stoczka. Niestety, po zakończeniu działań wojennych, dostał się do niewoli niemieckiej. Po wojnie, po wyzwoleniu, wrócił do kraju i zaczął służbę w 17 Dywizji Piechoty, uzyskując awans na majora, jednak wkrótce został zwolniony z wojska.

W czasie stalinowskim doświadczył więzienia „za działalność antypaństwową” w latach 1954-1956, gdzie był poddawany brutalnym torturom zarówno fizycznym, jak i psychicznym. W 1956 roku został uwolniony na mocy amnestii, a w czerwcu 1963 roku zrehabilitowano go przez Sąd Wojewódzki w Łodzi.

Warto również wspomnieć o jego awansach służbowych, które przedstawiają jego karierę wojskową:

  • Porucznik – 3 maja 1922 roku, zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów piechoty,
  • Kapitan – 12 kwietnia 1927 roku, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku oraz lokatą 78 w korpusie oficerów piechoty,
  • Major – 1945 rok.

Ordery i odznaczenia

Edward Rajpold, w swojej bogatej karierze, otrzymał szereg zaszczytnych odznaczeń. Wśród nich znajdują się:

  • Krzyż Niepodległości, który otrzymał 16 września 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych, przyznany mu dwukrotnie,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928 roku.

Przypisy

  1. Edward Rajpold [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 08.12.2022 r.]
  2. Marek Gogola, Rajpold Edward, [w:] Wieluński słownik biograficzny, tom 1 i 2 (pod redakcją Zbigniewa Szczerbika, Zdzisława Włodarczyka), Wieluń 2014, s. 249–250.
  3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 674.
  4. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 300.
  5. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  6. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Oceń: Edward Rajpold

Średnia ocena:4.47 Liczba ocen:11