Konrad Bugajak

---

Życiorys

Konrad Bugajak to postać, której życie rozpościera się na wiele lat burzliwej historii Polski. W 1939 roku ukończył gimnazjum oraz liceum w Łodzi, rozpoczynając zawirowania losu w obliczu II wojny światowej. W trakcie okupacji był ofiarą represji, co miało znaczący wpływ na jego dalsze działania.

W styczniu 1945 roku, wkrótce po zakończeniu działań wojennych, Bugajak przystąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w marcu tego samego roku wstąpił do ludowego Wojska Polskiego. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych, objął funkcję zastępcy dowódcy batalionu na tejże uczelni, zajmując się sprawami polityczno-wychowawczymi. W tej roli szybko awansował na stanowisko starszego wykładowcy oraz kierownika cyklu nauk społecznych.

Jego kariera wojskowa obejmowała również pracę w aparacie politycznym Warszawskiego Okręgu Wojskowego oraz w Głównym Zarządzie Politycznym WP, gdzie pełnił funkcję szefa Wydziału Lektorsko-Instruktorskiego. W latach 1949-1951 kształcił się w Szkole Partyjnej przy KC PZPR, co tylko wzmocniło jego pozycję w strukturach wojskowych.

W 1951 roku Bugajak objął kierownictwo Katedry Podstaw Marksizmu-Leninizmu w Akademii Sztabu Generalnego WP. W latach 1952-1956 był odpowiedzialny za Zarząd Propagandy i Agitacji Głównego Zarządu Politycznego WP. Jego działalność przypadła na trudny czas stalinizmu, gdzie odgrywał istotną rolę jako współodpowiedzialny za propagandę wojskową.

Rok 1956 przyniósł mu nowe wyzwanie, ponieważ był jednym z twórców „Wojskowego Przeglądu Historycznego”. Przez dwadzieścia lat, od 1957 do 1977, pełnił funkcję redaktora naczelnego tego czasopisma, nadając mu kierunek i wpływ na interpretację wydarzeń historycznych.

Konrad Bugajak zaangażował się również w redagowanie wielu książek, takich jak:

• Towarzysze frontowych dróg Stanisława Popławskiego,
• Przed i po maju Mariana Romeyko (Warszawa 1967 oraz 1976),
• Wspomnienia wojenne znad Warty i Bzury Romana Abrahama (Warszawa 1969),
• Druga Wojna Światowa. Fakty, mity, legendy Bronisława Maszlanki (Warszawa 1968 oraz 1970),
• Żołnierska Droga Jerzego Bordziłowskiego (Warszawa 1970),
• Armia „Kraków” Władysława Steblika (Warszawa 1975),
• Z dziejów formacji polskiej na Zachodzie 1939-1945 W. Iwanowskiego (Warszawa 1976).

4 stycznia 1977 roku Konrad Bugajak przeszedł w stan spoczynku. W uznaniu jego zasług, został przyjęty przez przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego WPH, wiceministra obrony narodowej gen. broni Józefa Urbanowicza, w obecności zastępców przewodniczącego Komitetu oraz Józefa Baryły, który pełnił rolę gen. w Głównej Komendzie. Uroczystość była symbolem jego długoletniej służby i zaangażowania.

Po zakończeniu kariery wojskowej, Konrad Bugajak został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, w kwaterze M’-2-5, co stanowi trwały ślad jego osobistego wkładu w historię Polski.

Odznaczenia

Konrad Bugajak był osobą, która zdobyła wiele prestiżowych odznaczeń za swoje wybitne osiągnięcia. Jego kariera została doceniona przez liczne nagrody, które świadczą o jego zaangażowaniu i zasługach dla kraju.

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1977),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie),
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej,
• Medal 30-lecia Polski Ludowej,
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”,
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej,
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966).

Odznaczenia te są dowodem na jego niezłomne oddanie dla Polski oraz znaczący wkład w rozwój różnych sfer społecznych i wojskowych.

---

Oceń: Konrad Bugajak

---