Alfred Biedermann

Przedsiębiorczość i ekonomia

Alfred Biedermann to postać, której życie jest ściśle związane z dynamicznym rozwojem przemysłu w Polsce na przełomie XIX i XX wieku. Urodził się 14 lipca 1866 roku w Łodzi, gdzie rozpoczął swoją drogę jako fabrykant w branży włókienniczej. Jego wizje i praca znacząco przyczyniły się do rozwoju nie tylko lokalnej, ale i krajowej gospodarki.

Biedermann był nie tylko wpływowym przedsiębiorcą, ale także ważnym działaczem gospodarczym na szeroką skalę. Jako jeden z głównych postaci łódzkiej komunikacji tramwajowej miejskiej i podmiejskiej, odegrał kluczową rolę w jej tworzeniu między 1898 a 1901 rokiem. Jego zaangażowanie w projektowania infrastruktury transportowej znacznie wpłynęło na mobilność mieszkańców miasta.

W 1920 roku Alfred Biedermann został członkiem Rady Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów, co dodatkowo podkreśla jego znaczenie w tworzeniu oraz rozwoju przemysłu w Polsce. W latach 1919-1931 pełnił funkcję prezesa Związku Przemysłu Włókienniczego w Państwie Polskim, gdzie miał wpływ na kształtowanie polityki branżowej.

Dodatkowo, Biedermann przez wiele lat był członkiem Rady Zarządzającej kopalni „Saturn” w Czeladzi, co uwydatnia jego różnorodne zainteresowania i umiejętności w dziedzinie przemysłowej. Zmarł 29 sierpnia 1936 roku w Bad Nauheim, pozostawiając za sobą bogate dziedzictwo w obszarze przemysłu włókienniczego i transportu miejskiego.

Życiorys

Alfred Biedermann był synem Roberta Ludwika Biedermanna, który był łódzkim przemysłowcem, właścicielem zakładów włókienniczych mieszczących się przy ul. Jana Kilińskiego. Jego matką była Adelma z d. Braun. Wśród jego rodzeństwa wyróżniał się Bruno Biedermann.

Dzięki determinacji i inteligencji, Biedermann zdobył średnie wykształcenie w Wyższej Szkole Realnej, która znajdowała się przy ówczesnym Rynku Nowego Miasta, obecnie znanym jako plac Wolności. Następnie podjął studia chemiczne na Uniwersytecie w Zurichu w latach 1882–1885, a później kontynuował naukę na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk filozoficznych w latach 1885–1886. Tytuł ten stał się nieodłącznym elementem jego tożsamości zawodowej.

Po zakończeniu służby wojskowej, podczas której pełnił rolę ochotnika przez rok, postanowił wzbogacić swoje doświadczenie poprzez podróże edukacyjne do fabryk włókienniczych w Niemczech, Francji, Danii oraz Anglii, w latach 1887–1889. Po tych intensywnych doświadczeniach zawodowych powrócił do Łodzi, aby objąć funkcję jednego z dyrektorów w zakładach ojca, a po jego śmierci w 1899 roku, stał na czele tych przedsiębiorstw.

W czerwcu 1890 roku, po wieloletniej przerwie, Alfred Biedermann reaktywował działalność łódzkiej stacji meteorologicznej, jaka została założona staraniem łódzkiego oddziału Towarzystwa Popierania Przemysłu i Handlu we wrześniu 1886 roku. Był również jednym z pomysłodawców uruchomienia komunikacji tramwajowej w Łodzi, zarówno miejskiej (powstała w grudniu 1898 r.) jak i podmiejskiej (uruchomiona w styczniu 1901 r.). Nieprzerwanie pełnił rolę członka zarządów Konsorcjum oraz Towarzystwa Kolei Elektrycznej Łódzkiej, a także Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych, aż do swojej śmierci.

W 1899 roku zaangażował się w fascynujący projekt z pewną grupą łódzkich fabrykantów (w tym Scheiblera, Heinzela oraz Kunitzera), której celem było uniezależnienie się od wahań cen węgla z Górnego Śląska poprzez nabycie własnej kopalni. Ostatecznie zdecydowano się na zakup kopalni „Saturn” w Czeladzi w Zagłębiu Dąbrowskim, co doprowadziło do założenia Konsorcjum „Saturn”, które po roku działalności przekształciło się w Towarzystwo Akcyjne Górniczo-Przemysłowe „Saturn”. Alfred, jako wiceprezes, znacząco przyczynił się do jego rozwoju.

Podczas I wojny światowej, w czasach początku okupacji niemieckiej, został przewodniczącym Rady Czternastu, która później zmieniła swoją nazwę na Komitet Obywatelski Łodzi, a następnie Główny Komitet Obywatelski. Po zakończeniu działalności tegoż Komitetu, w maju 1915 roku, wyjechał z rodziną do Niemiec, skąd powrócił na przełomie 1917 i 1918 roku.

W dobie niepodległej Polski, Alfred Biedermann położył ogromne zasługi w odbudowie polskiego przemysłu włókienniczego, pełniąc rolę inicjatora oraz wieloletniego prezesa Związku Przemysłu Włókienniczego w Państwie Polskim w latach 1919–1931. W latach dwudziestych XX wieku współpracował z Karolem Wilhelmem II Scheiblerem na rzecz polskiego górnictwa w Zagłębiu Dąbrowskim i kopalni „Saturn”, co przyniosło im obydwu Złote Krzyże Zasługi w marcu 1930 roku.

Alfred Biedermann zmarł 29 sierpnia 1936 roku w Bad Nauheim w Niemczech. Jego ostatnim miejscem spoczynku stał się Stary Cmentarz w Łodzi, w części ewangelickiej, gdzie 12 września 1936 roku znalazł swoje wieczne miejsce na 41. kwaterze w rzędzie „dębowym”, pod nowoczesnym pomnikiem, którego fundatorem było Towarzystwo Górnicze „Saturn”.

Rodzina

Alfred Biedermann poślubił 16 listopada 1892 roku Zofię (Sophie) Malwinę, która była jedyną córką łódzkiej rodziny fabrykanckiej Ludwika Meyera oraz Matyldy z Haentschlów. W owym małżeństwie przyszło na świat dwóch synów: Rolfa Alfreda (ur. 1893) oraz Helmuta Hansa Ludwika (ur. 1895). Niestety, Sophie zmarła w trzy tygodnie po narodzinach drugiego dziecka z powodu gorączki połogowej i została pochowana na cmentarzu ewangelickim w Łodzi, przy ul. Ogrodowej.

W 1900 roku, pięć lat po tragicznej śmierci pierwszej żony, Alfred ponownie zawarł związek małżeński z Martą Anną von Berens. W tym drugim małżeństwie urodziło się troje dzieci: Margę Sofię (Ender) (1900–1992), Alfreda Roberta (1902–1964) oraz Roberta Arno (1909–1945).

Ordery i odznaczenia

Alfred Biedermann był niezwykle zasłużoną postacią, a jego osiągnięcia zostały docenione poprzez liczne odznaczenia i wyróżnienia. Oto niektóre z nich:

  • krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1927 roku,
  • złoty krzyż zasługi, nadany 7 marca 1930 roku.

Przypisy

  1. Jan Dominikowski: Nekropolia Łodzi wielkoprzemysłowej. Łódź, 2004. Pomnik na jej grobie zaliczany jest do jednych najlepszych i wzruszająco-ekspresyjnych przykładów sztuki funerlanej. Postać anioła pochylonego nad dwojgiem małych dzieci.
  2. Wanda Kuźko: Biedermannowie. Dzieje rodziny i fortuny 1730–1945. Łódź: Literatura, 2000, s. 103.
  3. Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 11–12. ISBN 83-87522-23-6.
  4. M.P. z 1927 r. nr 258, poz. 707 „za specjalnie wydatne przyczynienie się do rozwoju przemysłu, handlu i bankowości”.
  5. Przegląd Gospodarczy: organ Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. 1920, z. 1, s. 20.
  6. Alfred Biedermann. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 9, nr 248 z 10.09.1936 r.
  7. Jan Dominikowski, Nekropolia Łodzi wielkoprzemysłowej. Łódź, 2004, s. 495.
  8. Kwestia dlaczego Towarzystwo, a nie rodzina była jego fundatorem pozostaje nie wyjaśniona.
  9. Stefański Krzysztof, Stary cmentarz ewangelicko-augsburski w Łodzi. Łódź 1992, s. 70.
  10. Akt małżeństwa w aktach kościoła ewangelickiego w Łodzi pw. Świętej Trójcy, rocznik 1892, nr aktu 284, [w:] Portal Genealodzy.pl [online], Polskie Towarzystwo Genealogiczne [dostęp 02.05.2016 r.]
  11. Kronika. Zaślubiny. „Dziennik Łódzki”. Rok IX (nr 257), s. 2, 17.11.1892 r.
  12. [bez autora]. Z miasta i okolicy. Stacya meteorologiczna. „Dziennik Łódzki”. Rok VII (nr 131), s. 2, 15.06.1890 r.
  13. Budyiarek M., op. cit., s. 106.
  14. Jaskulski M., op. cit.
  15. Binek-Zajda Anna i inni, op. cit.
  16. a b M.P. z 1930 r. nr 59, poz. 85 „za zasługi dla rozwoju polskiego przemysłu węglowego oraz dla gospodarczego i kulturalnego rozwoju Zagłębia Dąbrowskiego”.

Oceń: Alfred Biedermann

★★★★★
Średnia ocena:4.83 Liczba ocen:11