Franciszek Ramisch, urodzony 13 października 1856 roku w Łodzi, a zmarły 16 marca 1932 roku w tym samym mieście, to postać wyjątkowa w historii lokalnego przemysłu. Był nie tylko fabrykanta łódzkim, ale także aktywnym działaczem gospodarczym i prominentnym filantropem. Jego nazwisko jest nierozerwalnie związane z ulicą Piotrkowską 138/140, gdzie znajdowała się jego fabryka, która przestała istnieć, pozostawiając po sobie znaczny ślad w krajowej gospodarce.
Obecnie w tym miejscu znajduje się OFF Piotrkowska, a Ramisch jest pamiętany jako jeden z kluczowych graczy w rozwoju przemysłowym Łodzi. Jego życie i działalność mają charakter wzorcowego przykładu dla wielu przyszłych pokoleń.
Życiorys
Franciszek Ramisch przyszedł na świat 13 października 1856 roku w Łodzi, w rodzinie związanej z przemysłem włókienniczym. Jego ojcem był Jan Ramisch, który prowadził lokalną tkalnię, a matką Wilhelmina z d. Schelkopf. Po ukończeniu gimnazjum w Łodzi oraz szkoły przemysłowej, kontynuował naukę w Wyższej Szkole Handlowej w Böhmische Leipa. Po powrocie do rodzinnego miasta podjął pracę w firmie komisowej „August Teschich i Otto Goldammer”. Wkrótce jednak znalazł się w łódzkiej filii Domu Bankowego Adolfa Goldfedera, gdzie jako prokurent zyskał pierwsze doświadczenia zawodowe w bardzo młodym wieku, mając zaledwie 19 lat.
W roku 1879 otworzył niewielki zakład włókienniczy, zatrudniający 8 robotników. Dziesięć lat później, w 1889 roku, zainwestował w rozwój firmy, przekształcając ją w Fabrykę Wyrobów Bawełnianych „Fr. Ramisch”. Do 1905 roku jego zakład rozrósł się do 450 pracowników, a całkowita wartość rocznej produkcji wynosiła imponujące 545 tys. rubli. W ciągu kolejnych lat, jego przedsiębiorstwo nieustannie się rozwijało, osiągając jeszcze większe rozmiary oraz zatrudniając od 600 do 850 robotników w okresie międzywojennym; standardowy poziom zatrudnienia w 1928 roku wynosił około 1 tysiąca osób. W 1924 roku, Ramisch sformalizował działalność zakładu, przekształcając go w rodzinną spółkę akcyjną o nazwie Fabryka Wyrobów Bawełnianych „Franciszek Ramisch”, Sp. Akc. z kapitałem zakładowym wynoszącym 100 tys. zł. Na czele spółki stanął jako prezes i dyrektor, a w 1930 roku do grona wspólników dołączyli Maurycy i Jan Landauowie.
W roku 1912 Ramisch wzniósł willę w Zabrzeźni, przy obecnej ul. Karasickiej 51 w Głownie. Dziś budynek ten pełni funkcję Domu Pomocy Społecznej. Jako działacz społeczny, Ramisch nie ograniczał swojej aktywności jedynie do sfery biznesowej. Był członkiem władz wielu organizacji gospodarczych, współpracując między innymi z Spółdzielczym Bankiem Przemysłowców Łódzkich i różnymi stowarzyszeniami branżowymi.
Ramisch starał się wspierać niemiecką kulturę oraz oświatę w Łodzi. Jako współzałożyciel i członek kuratorium gimnazjum Deutschen Real – und Gimnasialvereins (1907), przyczynił się do rozwoju edukacji w regionie. Działał również jako filantrop; był współzałożycielem, m.in. Towarzystwa Doraźnej Pomocy Lekarskiej, które utworzyło Pogotowie Ratunkowe w Łodzi w roku 1899. Aktywnie wspierał instytucje medyczne, takie jak szpital Anny Marii oraz szpital w Kochanówce. Ponadto, był jednym z założycieli Łódzkiego Towarzystwa Zwalczania Raka, które utworzone zostało w 1927 roku.
Franciszek Ramisch był żonaty z Wandą z d. Schatke, z którą doczekał się sześciorga dzieci: Artura, Gertrudy, Margeritty, Cezara, Zygmunta i Szarlotty. Po długim życiu pełnym sukcesów, zmarł 16 marca 1932 roku w Łodzi. Jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz św. Józefa przy ul. Ogrodowej.
Przypisy
- DPS w Głownie - Historia [online], dps.glowno.pl [dostęp 04.05.2021 r.]
- a b c d e f g Franciszek Ramisch [online], ipsb.nina.gov.pl [dostęp 03.05.2021 r.]
Pozostali ludzie w kategorii "Przedsiębiorczość i ekonomia":
Adolf Dobranicki | Szaja Rosenblatt | Bruno Biedermann | Władysław Sachs | Ludwik Anstadt | Gustaw Geyer | Teodor Finster | Oskar Kon | Franciszek Kindermann | Leon Grohman | Juliusz Heinzel | Maks Kon | Aneta Wilmańska | Alfred Biedermann | Stanisław Silberstein | Helena Skrzydlewska | Juliusz Teodor Heinzel | Karol Scheibler III | Paweł Samecki | Andrzej DojnikOceń: Franciszek Ramisch