Stanisław Raczkowski

Wojsko i służby mundurowe

Stanisław Stefan Raczkowski, znany również pod różnymi pseudonimami, takimi jak „Bułany”, „Bułanek”, „Florian” oraz „Lanca”, był postacią niezwykle znaczącą w historii Polski. Urodził się 29 stycznia 1912 roku w Łodzi, a jego życie zakończyło się tragicznie 29 lipca 1944 roku w Suchedniowie.

Raczkowski był rotmistrzem kawalerii Wojska Polskiego oraz brał aktywny udział w działaniach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a także w strukturach Armii Krajowej. Jako cichociemny, czyli żołnierz specjalnie przeszkolony do prowadzenia działań w okupowanej Polsce, odegrał istotną rolę w walce o niepodległość kraju.

Życiorys

Stanisław Raczkowski był potomkiem Jana, który pracował jako robotnik, oraz Leokadii z rodziny Liczoszewskich. Ukończył średnią szkołę w Łodzi, a następnie, po zdaniu matury w 1933 roku, kontynuował edukację w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. W 1936 roku rozpoczął służbę w 5 pułku strzelców konnych, a od 1938 roku pełnił funkcję dowódcy 1 plutonu szwadronu cekaemów.

W momencie wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 roku, stanął na czele swojego plutonu jako zastępca dowódcy szwadronu. W dniu 19 września, po śmierci swojego bezpośredniego przełożonego, przejął dowodzenie nad szwadronem. Po kapitulacji Armii Kraków, 20 września dostał się do niewoli niemieckiej, z której zdołał uciec. W październiku 1939 roku wstąpił do Służby Zwycięstwu Polski. Z obawy przed aresztowaniem, 29 grudnia tego samego roku, przekroczył granicę polsko-słowacką i został internowany na Węgrzech.

W kwietniu 1940 roku Raczkowski dotarł do Francji, gdzie przydzielono go do 10 pułku strzelców konnych, należącego do 10 Brygady Kawalerii Pancernej. W czerwcu 1940 roku przeszedł ewakuację do Wielkiej Brytanii, gdzie najpierw trafił do batalionu cekaemów, a następnie ponownie do 10 pułku strzelców konnych.

Postanowił ponownie zgłosić się do służby w kraju. Po przeszkoleniu z zakresu dywersji, 16 stycznia 1943 roku został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Następnie przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech, w czasie oczekiwania na zrzut, pełnił funkcję instruktora dywersji w Ostuni. Zrzut przeprowadzono w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w ramach operacji „Weller 4”, kierowanej przez kapitana Edwarda Bohdanowicza, zrzucając na placówkę odbiorczą „Mirt 1” w okolicy Ociesęków i Cisowa na południowy wschód od Kielc.

Do 3 maja 1944 roku brał udział w walkach w oddziale partyzanckim „Wybranieccy”. W maju tego samego roku został przydzielony do Okręgu Radom-Kielce Armii Krajowej, obejmując stanowisko oficera w Oddziale III Operacyjnym sztabu Okręgu. W lipcu 1944 roku planował objąć dowodzenie II batalionu 3 pułku piechoty Legionów AK. Niestety, 29 lipca 1944 roku zginął w wyniku potyczki z Niemcami w Suchedniowie, gdy zmierzał do lasu, aby przejąć dowodzenie batalionem. Został pochowany w Suchedniowie.

Awanse

Stanisław Raczkowski przeszedł przez szereg awansów w swojej karierze wojskowej, co jest świadectwem jego zaangażowania i kompetencji. Oto chronologia jego awansów:

  • podporucznik – 1936,
  • porucznik – ze starszeństwem od 20 marca 1941 roku,
  • rotmistrz – 9 kwietnia 1944 roku.

Odznaczenia

W dniu 1 stycznia 1945 roku, pośmiertnie, Stanisław Raczkowski został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Upamiętnienie

W 1980 roku w lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie miało miejsce istotne wydarzenie, gdy odsłonięto tablicę upamiętniającą żołnierzy Armii Krajowej. Tablica ta dedykowana jest cichociemnym – spadochroniarzom, którzy przybyli do Polski z Anglii i Włoch, poległym w walce o niepodległość naszej ojczyzny. Spośród 110 wymienionych na tablicy cichociemnych, znajduje się także Stanisław Raczkowski, którego wkład w walkę o wolność zasługuje na pamięć.

Oceń: Stanisław Raczkowski

★★★★★
Średnia ocena:4.97 Liczba ocen:5